When did those who we love become who we are?
(το αγαπητό photobucket δε συνεργάζεται, γι'αυτό δε μου βγάζει ολόκληρη τη φωτογραφία :/)
ίσως απλά η αφορμή. για κάτι το τόσο αληθινό.
Μέρα με τη μέρα, τόσους μήνες τώρα, είναι το ίδιο. Ολο και αυξάνεται . Ούτε μια μέρα δε λιγόστεψε.
Κάποιες φορές, δεν χρειάζεται να ονειρεύεσαι. Και να ξέρεις πως τότε, είσαι ευτυχισμένος.
Σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά.
"Τι όμορφος που είναι τώρα ο ουρανός!", αναφώνησα.
Γύρισε. Τον κοίταξε για ώρα. Του άρεσε. Το κατάλαβα.
Εκείνο το απογεύμα ο ουρανός είχε πανέμορφα χρώματα: μωβ, γαλάζιο, σομόν...
Μα δεν είναι μόνο ο ουρανός που έκανε τόσο ξεχωριστή εκείνη τη στιγμή.
Ήταν το βλέμμα του. Ο ενθουσιασμός με τον οποίο τον κοιτούσε.
Πάντα έψαχνα την ευτυχία στις μικρές στιγμές. Και εκεί την βρίσκω ακόμα.
Σε εκείνο το βλέμμα. Καθαρό. Αφοσιωμένο.
Καθώς γυρνούσα σπίτι, είχε πια νυχτώσει. Κοίταξα ψηλά να δω για μια ακόμη φορά τον ουρανό.
Την προσοχή μου τράβηξε εκείνο το αστέρι. Ήταν το μοναδικό αστέρι .
Άραγε...το είδες κι εσύ;;
I listened to your heartbeat, as I held you in my arms ♥
