Πάλι σε ζητάω.
Πάλι λέω στον εαυτό μου να αντέξει ακόμα λίγο .
Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που με πονάς, που με πληγώνεις .
Και τώρα θα αναρωτηθείς, πότε με πλήγωσες .
Μέρα με τη μέρα . Με όμορφο τρόπο όμως.
Αγαπώ αυτές τις πληγές .
Δεν είναι σαν τις προηγούμενες, που ενώ τις είχα ανακαλύψει και τις είχα κατανοήσει παρέμεναν ακόμα εκεί.
Ετούτες εδώ σε θυμίζουν. Όλο και πιο πολύ .
Πάλι σε θέλω .
Φοβάμαι μήπως δεν ξέρω που να σταματήσω ..
Και είναι όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που το κάνουν πιο ξεχωριστό όλο αυτό.
Όλο αυτό που έχτισες. Όλο αυτό που χτίσαμε ξανά μαζί .
Άσε με να σε σκέφτομαι πιο συχνά .
Κάνε με να σε πιστέψω ακόμα πιο πολύ .
Πάλι βλέπω αυτό το μέρος.
Εκεί ανήκουμε, εκεί θα ανήκουμε..
Είναι δικό μας, μόνο δικό μας .
Ξερίζωσε τις ανασφάλειες μου .
Μπες ξανά μες στο όνειρό μου .
Θα σκοτώσω όλα εκείνα που εμποδίζουν .
I can't say anymore than I love you, everything else is a waste of breath <3
I am goin', goin' feel this way until you kill it <3
I want you, I'm not ashamed to say, "I cried for you" <3
Γ. ♥
9 σχόλια:
Βικτώριά μου, σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, ταυτίζομαι με αυτό το άρθρο πολύ περισσότερο απ'όσο φαντάζεσαι. Αλλά, αλλά, αλλά... τόσα "αλλά" κρύβονται σ'αυτά που γράφεις. Η καρδιά είναι βλέπεις σα τις Φιλιππίνες. Και το μεγαλύτερο σπίτι να έχεις χτίσει εκεί θα έρθει ένα μεγάλο τσουνάμι και θα στο καταστρέψει.
Έχει, δε ξέρω και γω πόσην ώρα, που γράφω-σβήνω αυτό το σχόλιο. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες πάνω σ'αυτή την ανάρτηση, πραγματικά. Όμως νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, σα να θέλω να μιλήσω μα να μη μπορώ.
Δε ξέρω κιόλας σε τί φάση είσαι εσύ. Οι σκέψεις μου δεν είναι τόσο αισιόδοξες, δε θα ήθελα να αμαυρώνω τη δική σου χαρά(;).
Να ξέρεις πάντως, μια ψυχή κάπου στη Θεσσαλονίκη συγκινήθηκε μ'αυτό το κείμενο. Φιλιά.
Βάσια μου, τι να σου πω, καταρχάς, ευχαριστώ πολύ που "με διαβάζεις"
Όσο για το "σε τι φάση" είμαι, ομολογώ πως βρίσκομαι σε μία από τις καλύτερες που έχω περάσει μέχρι τώρα..
Πες μου για τις σκέψεις σου, έκφρασέ τες, για να μιλάμε είμαστε εδώ άλλωστε, βοήθησέ με να σε καταλάβω όσο μπορώ..
[Κάντες δύο!]
Ένας όμορφος πόνος πιάνει τον καθένα όταν διαβάζει αυτό το κείμενο, ένας πόνος παρόμοιος με αυτόν που περιγράφεις θα έλεγα. Και μάλλον αυτή είναι η ομορφιά του κειμένου, όλοι μπορούν να ταυτιστούν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Καλό σου βραδάκι.
[Δανάη αφού δε μένεις Θεσ/νίκη] :Ρ
Θα συμφωνήσω με τη Δανάη. Ο καθένας εκλαμβάνει και ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο, ανάλογα με τις εμπειρίες του. Απλά για μένα όλα αυτά τα συναισθήματα μοιάζουν με μακρινές αναμνήσεις. Αναμνήσεις με τις οποίες πρέπει να αποξενωθώ, για να επιβιώσω στη μουντή καθημερινότητα, παρόλο που έχει περάσει μόλις 1,5 μήνας. Γι αυτό παρά τον ερωτισμό και την αισιοδοξία που κρύβει, εμένα μου βγάζει μία πίκρα αφού αυτές ήταν σκέψεις που έκανα και γω μέχρι πρόσφατα.
Υποθέτω, όταν πέφτεις από ψηλά στο έδαφος σπάς το πόδι σου ή το χέρι σου. Όταν πέφτεις απ'τα σύννεφα στην πραγματικότητα σπάει η καρδιά σου. Και πονάει πιο πολύ.
Ορίστε, έβγαλα μερικές. Χαίρομαι πραγματικά που είσαι τόσο ευτυχισμένη. Όλοι μας το αξίζουμε. Νά'σαι καλά. :)
@Δανάη: Ευχαριστώ για όλα ..
@Βάσια: όου... πραγματικά δεν ήθελα να σε κάνω να θυμηθείς κάποια πραγματα που δεν ήθελες.. λοιπόν.. θα ήθελα κάποια στιγμή να συζητήσουμε πιο Private αν θα το ήθελες και συ ..
I'd loved to! :)
Α και μη το συζητάς. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, δε τίθεται θέμα "υπενθύμισης". Ίσα-ίσα καλό μου έκανες. Ξανά λοιπόν σ'ευχαριστώ ^_^
omg
"Ξερίζωσε τις ανασφάλειες μου .
Μπες ξανά μες στο όνειρό μου .
Θα σκοτώσω όλα εκείνα που εμποδίζουν."
Μακάρι να είχαν όλοι την δύναμη να το πουν αυτό και να το κάνουν πράξη.
Αλλά οι άνθρωποι είναι κυρίως δειλοί.
Τρίτη ψυχή από θεσσαλονίκη συγκινήθηκε...
θέλει δύναμη και θάρρος που απέκτησα με κόπο, πόνο και κυρίως χρόνο..
Ευχαριστώ και σένα για τα λόγια σου...καμιά φορά σκέφτομαι ότι κανένας δεν διαβάζει όλα τούτα, αλλά είδες; κάποιους τους συγκινούν κιόλας...χαρά μου, και καλως όρισες!
Δημοσίευση σχολίου