Σωστό και Λάθος.

Υπάρχει τελικά σωστό και λάθος;

Και δεν μιλώ για το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό.

Μιλώ για το εσωτερικό του κάθε ανθρώπου.

Τι είναι το σωστό για την ψυχική του ισορροπία.

Άραγε παίρνουμε πάντα τις σωστές αποφάσεις;;

Στις ανθρώπινες σχέσεις, για παράδειγμα.

Γιατί πάντα θέλουμε κάτι το σίγουρο ενώ μπροστά μας ανοίγονται και άλλοι δρόμοι;

Ίσως με το σίγουρο αισθανόμαστε και μεις καλύτερα;

Και τι γίνεται με εκείνα τα μεγάλα κενά σιωπής;

Μήπως σε έμαθα τόσο καλά που πια δεν χρειάζεται να μου πεις τι σκέφτεσαι;

Ή πάλι δεν έχουμε άλλες σκέψεις να μοιραστούμε;;

Είναι φορές που η λογική δεν είναι με το μέρος μου.

Με παέι πίσω.

Δεν μπορεί να μου δώσει λύσεις..

Κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου.

Οκ.Οι συνέπειες όμως;;;

Για πόσο ακόμα να μείνεις στη σιγουριά;

Η σιγουριά αυτή που σε πληγώνει μέρα με τη μέρα...

Η σιγουριά αυτή που δε σε αφήνει να είσαι πια ο εαυτός σου...

Κι απ'την άλλη...

Πού να πας;

Αφού το είδες πως και η περιπέτεια σε πληγώνει...

Δεν μπλέκεις τη λογική με τα συναισθήματα μικρή...Δεν τη μπλέκεις...

ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου...

"All I need"

Οι λέξεις καμιά φορά φαίνονται τόσο λιγοστές. 

Και αυτό το συναίσθημα;

Πως να στο περιγράψω;

Φαντάσου ένα μεγάλο κενό να το γεμίζει μια θάλασσα.
Φαντάσου κάποιον βαριά άρρωστο να βρίσκει γιατριά.
Φαντάσου να σε κοιμίζει κάθε βράδυ μια ασυνήθιστα γνωστή μελωδία.
Φαντάσου εκείνο το μέρος που έχεις για να κρυφτείς με τις σκέψεις σου.
Φαντάσου εκείνα τα χέρια που σε κρατούν και σου χαρίζουν ασφάλεια.
Φαντάσου αυτή τη φωνή που ακούς τελευταία κάθε βράδυ.
Φαντάσου ξανά εμένα κι εσένα.

Τίποτα δεν με καλύπτει. Ακόμα και τώρα, ξέρω πως αυτό που μου χαρίζεις είναι εκατοντάδες φορές περισσότερο από όλα τούτα. Μα για προσπάθησε και συ να μου πεις...Δεν είναι τόσο δύσκολο να το προσδιορίσεις;;

Αυτή τη φορά δεν θέλω να φανώ δυνατή. Θέλω να αντικρίσω απλά τη μορφή σου, να αφεθώ στην αγκαλιά σου και να προσπαθήσω να σου πω όλα αυτά που κρατάω μέσα μου. 

Υποσχέσου μόνο να μην ξεχάσεις αυτό:"Πάντα ένα κομμάτι μου θα είναι εσύ"

Σ'αγαπάω.

Γ. ♥

You're turning into something you're not.

Γιατί έρχεται κάποιος, σε κλωτσάει και σε ρίχνει μέσα σε ένα πηγάδι.  Ήταν φορές που, πάλευες καιρό να βγεις από κει μέσα, και δεν έβλεπες την ώρα να γυρίσεις πάλι πίσω. Έπειτα, πάλι θα βρισκόταν κάποιος, για να κάνει την ίδια δουλειά. Άλλες φορές αργούσες να βγεις απ'το πηγάδι, άλλες πάλι επιδίωκες να ρίξεις άλλους μέσα σε αυτό. Έλα όμως που μια μέρα έγινε κάτι ξαφνικό. Ήρθε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο, γεμάτο εγωισμό και σε κλώτσησε δυνατά μέσα στο πηγάδι. Ξάφνου, θεριεύεις, βάζεις τα δυνατά σου και βγαίνεις για ακόμη μια φορα. Όμως αυτή τη φορά δε γυρνάς πίσω...Αυτή τη φορά παίρνεις διαφορετικό δρόμο. Και αρχίζεις να ξεχνάς αυτόν που ήξερες ως τώρα. Κάθε αρχή και δύσκολη δεν λένε άλλωστε; 

Αν τύχει και το διαβάσεις αυτό,θυμήσου πως με πλήγωσες, μα δεν σου έδειξα τα σημάδια για να το καταλάβεις. Λένε ότι αυτός που πληγώνει, πονάει περισσότερο από αυτόν που πληγώνεται...Μακάρι να μην είναι έτσι όμως. Τόσο καιρό έμαθα να είμαι δυνατή, και αν δεν το έχω, τελικά, καταφέρει αυτό, τουλάχιστον έμαθα να φαίνομαι δυνατή. Καλύτερα είναι έτσι τα πράγματα σου είχα πει, θυμάσαι; Ας παραμείνουν έτσι λοιπόν. Και ας με βασανίζει ένα μεγάλο γιατί...

 Γιατί είχα και έχω πάντα την τάση να συνδέω άτομα και καταστάσεις με μουσικές...

Changes . . .

Πώς έχουν αλλάξει έτσι όλα...
Οι παρέες...Τα μέρη...Οι μουσικές...Οι αντιλήψεις...Εμείς οι ίδιοι...


Θαρρούσαμε πως μόνο εμείς είχαμε όνειρα μεγάλα...Πειστήκαμε...
Μα δες πως λάθος είμασταν...


Διώχνεις ανθρώπους μακριά σου,ενώ ξέρεις πως δίπλα σου θες να τους έχεις .
Επηρέαζεσαι από γνώμες φιλικών προσώπων . . .


Δες...Τώρα φεύγεις όλο και πιο μακριά...Να ξεφύγεις από τι;
Από το όνειρα που βλέπεις να καταστρέφονται;


Από εγωισμό και φόβο μήπως ανακαλύψουν και οι άλλοι τις κρυφές επιθυμίες σου;
Ή μήπως από ανάγκη. . .


Μπορεί και να μη θέλω να γίνουν τα πράγματα όπως κάποτε . . .
Μπορεί και να θέλω να τα αλλάξω όλα . .. 


Το σίγουρο είναι πως κάποια πράγματα θέλουν δύναμη να τα ξεκινήσεις πάλι απ' την αρχή . . .
Και ίσως δε μου απόμεινε όση χρειάζεται . . .


Μακάρι να έχεις εσύ κάμποση . . .
Εγώ βάζω τη θέληση . . .


Αν μπορείς, μείνε . . . 


Mόνο μη γίνεις σκιά . . .

Αδυναμία .

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα ...


Προδοσία;
Μα όχι, έχεις φύγει .
Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι εκείνο το μέρος...
Πάντα σκοτεινό . 
Πόσα ψέματα ειπώθηκαν άραγε εκεί, μα και πόσες αλήθειες ...
Δε σε θυμάμαι ... 
Η εικόνα ξεθώριασε ...
Ο ήχος σταμάτησε ...


Δεν θα αφήσω αυτά τα δάκρυα να κυλήσουν...Δεν πρέπει...


Όμορφη βραδιά απόψε...Κρυώνω...


(Αδυναμία. Στιγμές αδυναμίας. Αυτό είναι όλο. Μπορεί και φόβος . Μα ποιος δε φοβάται τις αναμνήσεις....)

Μουσική .

Αποφάσισα να κάνω την ανάρτηση αυτή, διότι ένας καλός φίλος χτες μου έδωσε το έναυσμα να γράψω κάτι για αυτό...Έδειχνε προβληματισμένος. Αρχικά ομολογώ πως με μπέρδεψε,και δεν προβλημάτισα τον εαυτό μου. Υστερα όμως, κατάλαβα. Πόσο δίκιο έχεις!!


Μου μίλησε για τη μουσική,και τη μαγεία της. Μου είπε πως...ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.


Εγώ κάπως έτσι βλέπω τη μουσική...


Μουσική είναι συναισθήματα.
Μουσική είναι έκφραση .
Μουσική είναι Ζωή .
Μουσική είναι αγάπη .
Μουσική είναι λόγια .
Μουσική είναι αναστεναγμός .
Μουσική είναι βροχή .
Μουσική είναι πόνος .
Μουσική είναι φως .
Μουσική είναι αέρας .
Μουσική είναι σκέψεις .
Μουσική είναι ουρανός .
Μουσική είναι έκσταση .
Μουσική είναι θάλασσα .
Μουσική είναι Ευτυχία .
Μουσική είναι παιχνίδι .
Μουσική είναι χορός .
Μουσική είναι όνειρα .
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ .


Όλα αυτά ενώνονται και γίνονται μαγεία. Ο ήχος, η αρμονια, η μελωδία, οι λέξεις, οι ψίθυροι, τα ουρλιαχτά, οι κραυγές...


Φίλε,τώρα κατάλαβα το χάος που ένιωθες τη χθεσινή νύχτα...Κατάλαβα γιατί δεν μπορούσες να εκφράσεις όσα ένιωσες...Και τούτα δω είναι απλά ένα μικροσκοπικό κομμάτι του πόσα πράγματα είναι μουσική...Και συνειδητοποίησα γιατί είπες πως νιώθεις μικρος μπροστα σ'ολο αυτο...


Για το Λεωνίδα .

Υπαρχουν χρυσοψαρα εδω?

Με βαση αυτο το τραγουδι και με το συνδυασμο καποιων μικρων αλλα ουσιαστικων συζητησεων...καταφερα μεσα σε τοσα λιγα,μικροσκοπικα δευτερολεπτα να αλλαξω την κοσμοθεωρια μου.Η τουλαχιστον ενα μερος της!


Λοιπον...αγαπημενος στιχος στο τραγουδι...

Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές;

κι οταν οι στιγμες δεν καταφερουν να γινουν παντοτινες αναμνησεις...χανεται η μαγεια ολη...ιπταμενες στιγμες λοιπον..

Ετσι αποφασισα να μην αφησω αλλο χρονο . Το παρελθον ειναι ο οδηγος του μελλοντος,σωστα?

Υπαρχει προοδος μονο οταν καταφερεις να καταλαβεις τι ειναι αυτο που σε ματωνει και να το σκοτωσεις και να το προσπερασεις.Δυσκολο μεν,αλλα εφικτο .

Ειναι μικρες στιγμες που γινονται μεγαλες αναμνησεις . Ειναι στιγμες που τις ερτωτευεσαι . Και ειναι και ατομα που αξιζουν .

Γιατι οσοι σε κανουν να ξεχνιεσαι, ειναι σημαντικοι . Γιατι οταν νιωθεις ασφαλεια μεσα σε δυο χερια, κλεινεις τα ματια σου και δημιουργεις εναν μικρο παραδεισο .

Ελεγα πως ειχα εγκαταλειψει τα δυνατα συναισθηματα . Μουφες!Ολα μια ιδεα ειναι,και κοιτα να τη ζησεις!

Η ιστορια μοιαζει να επαναλαμβενεται.Πεφτεις,πεφτεις και επειτα οπ!Βρηκες την ακρη...

Και υπαρχουν πολλα χρυσοψαρα εκει . . .

(για το ατομο που μου εβαλε ξανα μυαλο . Μην με αφησεις μονη, το υποσχεθηκες..)

Μετανιωνοντας.

Αποφασισα σημερα να μη γραψω πολλα...Μονο να γραψω πως αλλαζουν ολα τα πιστευω των ανθρωπων μεσα σε λιγα δευτερολεπτα.Απο μια κατασταση.Απο μια φραση.Απο μια ΛΕΞΗ.


Παντα ηθελα να πιστευω πως ειναι καλυτερο να μετανιωνεις για πραγματα που δεν εκανες.Ελα ομως που εχω μετανιωσει για πραγματα που εκανα.Σαφως,τοτε νομιζα πως τα ηθελα πραγματικα,νομιζα πως τα πραγματα παντα θα παραμενουν στασιμα.Μετανιωσα για οσα ειπα.Για οσα ΣΟΥ ειπα.


Οταν κατανοησεις την ψευτια των ανθρωπων και κυριως την υποκρισια τους για να καταφερουν να σε χειραγωγησουν,κατανοεις και τι πορεια θα ακολουθησεις εσυ ο ιδιος.Προσπαθησα να σου μοιασω.Να πληγωσω ανθρωπους και να μισησω τον εαυτο μου οσο κανεις αλλος.Ισως τα καταφερα.Αλλα καταφερα τελικα να μισησω εσενα περισσοτερο απ'ολους.


Και το ερωτημα ειναι...προσπαθησαμε ποτε να τα καταφερουμε να συνυπαρχουμε?
Ηταν αμοιβαιο ολο αυτο?





at least we were together
holding hands
flying through the sky
sky

touch your hand
you touch the back of my hand
so many empty nights
just waiting for this, for this
standing there
all heading downsteam
unsteady island
we hear nothing, nothing


Τουλαχιστον υπηρξαμε μαζι,να κρατιομαστε χερι-χερι,να πεταμε στον ουρανο...

Πραγματικοτητα .

Οι ανθρωποι πια προσπαθουν να ξεφυγουν απο την πραγματικοτητα . 
Νομιζουν πως ειναι δυσκολη, και ολοενα την αποφευγουν . Για δες, δεν μπορεις να μετρησεις ποσους κοσμους εχουν δημιουργησει σημερα ολα αυτα τα μικρα μυαλουδακια . Φοβουνται πολυ . Ισως επειδη θελουν να κατακτησουν πραγματα μεγαλυτερα των δυνατοτητων τους, και ξερουν πως στο τελος θα πονεσουν . Ισως παλι επειδη εχουν τυφλωθει . 


Οι ανθρωποι πια δειχνουν να μην εχουν αισθηματα .
Δεν ξερουν τι ειναι αγαπη, η απορριψη μοιαζει να μην τους πληγωνει, δημιουργουν ψευτικες λυπες για να αποκτησουν παρηγορια ως συντροφια . Εστω κι αν εχουν, μοιαζουν τοσο φτωχοι στις λεξεις, που εκφραζονται με φρασεις δανεικες . Δεν θελουν να μενουν μονοι, ομως ξερουν πως θα προτιμουσαν να το εκαναν .


Οι ανθρωποι πια δεν εχουν ονειρα .
Τα ονειρα ανηκουν στο παρελθον . Τωρα ονειρο λεγεται η καθε προστυχη σκεψη, ο,τι μπορει να εντυπωσιασει και καθε απατη που σκαρωνει το μυαλο . Γιατι ολοι φοβουνται τα λαθη και την αποτυχια? 


Οι ανθρωποι πια δεν εχουν ιδανικα .
Τα μεσα μαζικης επικοινωνιας εχουν καταστρεψει τον κοσμο μας . Λαθος προτυπα, λαθος αποψεις, λαθος ιδανικα . Κανενας δε νοιαζεται για τις υγιεις συζητησεις, την ανταλλαγη αποψεων και σκεψεων . Καθενας κυνηγα τη δημοσιοτητα για λαθος σκοπο, μιλαει ασταματητα χωρις να δινει σεβασμο στους υπολοιπους και θελει να αναδειξει μονο το προσωπο του και οχι τα ιδανικα του .

Οι ανθρωποι πια σταματησαν να ειναι ανθρωποι, παρα μονο αβουλα οντα που δε συγκινουνται και δεν εκφερουν αποψη.


Αυτος ειναι ο κοσμος που ηθελες να ζεις?

Παραξενοι Ανθρωποι...

Οι ανθρωποι στις μερες μας γινονται ολοι και πιο παραξενοι,κανοντας και μενα την ιδια ακομα πιο παραξενη.Καποτε ολοι θελαμε να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον.Ειχαμε τις παρεες μας και σχολιαζαμε χαριτολογωντας τους διπλανους.Τωρα πια δεν υπαρχουν παρεες.Τωρα πια τα πειραγματα και οι πλακες ειναι αληθινες κακιες,που ειναι βαθια ριζωμενες στις ψυχες των ανθρωπων.Ολοι ψαχνουν να βρουν το ελλατωμα του αλλου,για να κρυψουν το δικο τους και να φανουν δυνατοι.Φαινεται πως ολοι εγιναν μισανθρωποι.Το μοναδικο ενδιαφερον των ανθρωπων σημερα ειναι η "εικονα" που θα δωσουν σε ολους.Για μια "εικονα" πραττουν οσα πραττουν. Οι ηθικες αξιες μοιαζουν να εχουν χαθει.Πληγωνομαι καθε μερα ολο και πιο πολυ,ανακαλυπτωντας πως το συμφερον ειναι πιο σημαντικο απο τις διαπροσωπικες σχεσεις των ανθρωπων. Με ποναει οταν σκεφτομαι πως πρεπει να πραξω διαφορετικα απο αυτο που θελω,εξαιτιας του πουρατινισμου που επικρατει στη συγχρονη κοινωνια. Οσο παμε και χειροτερευουμε.Κανεις πια δεν θελει να μιλαει για τις βαθυτερες εννοιες της ζωης.Τα παντα μοιαζουν ευκολα.Ολοι καταντησαν μοναχοφοβικοι.Ο ρομαντισμος πεθανε,τη θεση του πηρε ο κυνισμος.Οταν σε ρωταω τι ειναι ευτυχια,στο μυαλο σου φερνεις τα υλικα αγαθα.Ισως αλλωστε,μεγαλωσες ετσι.Ισως ομως,εσυ ο ιδιος να το διαλεξες.Η ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ,Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ.


Προχτες,καταλαβα πολλα.Ο,τι μα ο,τι και να κανεις,κατακρινεται.Η εμπιστοσυνη εχει χαθει.Καθενας κοιταει να σε βγαλει κακο.Να σε μειωσει.Δεν μπορω να κατανοησω αυτο το σκεπτικο.Κανεις δεν ξερει να κανει διαλογο.Ολοι πεφτουν πανω σου,να σε φανε.Οπως αλλωστε και στα τηλεοπτικα παραθυρα των ειδησεων.Κανενα αποτελεσμα,απλα συγχυση.Σιχαθηκα τον κοσμο και τις αντιληψεις του.


Και καπως ετσι,κατεληξα στο εξης συμπερασμα:κανε αυτο που θες,αρκει να το θες με ολο σου το ειναι.Εχε εμπιστοσυνη μονο στον εαυτο σου και σε κανεναν αλλο.Ειναι ο μονος που σε ξερει και εχει τη δυνατοτητανα σε βοηθησει.Κρατα για σενα ολα σου τα μυστικα.Μην δινεις σημασια στα σχολια των υπολοιπων.Εχε δικη σου αποψη,μην πας με το πληθος.Εισαι απροστατευτος,αλλα δυνατος.Μην φοβασαι η μοναξια.


Ναι,μικρη,θα τα καταφερεις,νομιζω.Δεν θα τους αφησεις να σε ματωνουν πια...

Με κρατησες σφιχτα-Ονειρα.

Παντα σε σκεφτομαι πριν πεσω για υπνο.
Χτες ειδα ενα ονειρο διαφορετικο,παραξενο.
Παντα σε κατηγορουσα οτι δεν με αγκαλιαζες οσο ηθελα.Δεν με αγκαλιαζες συχνα.Δεν με κρατουσες σφιχτα.
Ειχα ερθει,λεει,στα μερη σου.
Σε ενα κλαμπ,δυνατη μουσικη,κοσμος πολυς να διασκεδαζει.Δεν ειμασταν μαζι.Ποτε δεν ειμασταν μαζι μπροστα στον κοσμο.Ησουν με κεινη.Την κοιταξες για καμποσο και γυρισες σε μενα.
<<Παμε καπου πιο ησυχα.Θελω να σου μιλησω.>>,ειπες και με αρπαξες,λεει.
<<Τι θες να μου πεις?>>ρωτησα.
Παντα με φοβιζουν οι αποτομοι ανθρωποι.
Δεν θυμαμαι καλα τι ειπαμε.Παντα λογια ασαφη,που ποτε δεν ξεδιαλυνουν τα πραγματα.Και οι δυο παραξενοι χαρακτηρες.Δυνατοι.
Δεν ηθελα να πω πολλα,νομιζω.Δεν ηθελα τιποτα αλλο.Εκλεισα τα ματια μου και σε πηρα αγκαλια.
Δεν αντισταθηκες.Με εσφιξες.Για πρωτη φορα.Τα λεπτα μου φανηκαν χρονια.Το να νιωθεις σιγουρια,ειναι ομορφο συναισθημα.
Επειτα εφυγες.Με εκεινη.
Ξυπναω σκεπτομενη τα χερια σου να με αγκαλιαζουν με αυτον τον τροπο.Φαινοταν αληθινο.ΗΤΑΝ αληθινο.
Δεν πρεπει να το σκεφτομαι.Δεν πρεπει να ΣΕ σκεφτομαι.
Ξυπνησα.Ναι,ξυπνησα.Τιποτα δεν εγινε.Ελα,μην το σκεφτεσαι μικρη.Δεν ηταν τιποτα.
Ενα ονειρο ηταν.Ακομα και στα ονειρα μονη μου μενω στο τελος...

Ρε μαλακα κοιτα με.Ειμαι εδω.Και μαλλον παντα θα ειμαι.Για σενα μονο.
Ρε μαλακα με ακους?Ασε με απλα να ακουσω τη φωνη σου.Τοσο χαρακτηριστικη,τοσο οικεια...
Ρε μαλακα με καταλαβαινεις?Ελα και βγαλε με απο τη θλιψη μου.Οπως συνηθιζες να κανεις.
Ρε μαλακα με θυμασαι?Ημουν αυτη που καποτε ελεγες πως χαιρεσαι να βλεπεις.
Ρε μαλακα υπαρχω για σενα.


Ποτε δεν εμαθα το λαθος μου.Εισαι τοσο γλυκο και ομορφο λαθος...Προσπαθεις καποια στιγμη να τα ξεχασεις ολα,και ζεις με την ψευδαισθηση πως ετσι μπορεις να προχωρησεις.Και ομως.Ερχεται παντα η στιγμη που τιποτα δεν εχεις ξεχασει και ολα γυριζουν παλι στο μυαλο σου.Σε τσακιζουν.Μακαρι να μπορουσα να κρυφτω καπου...Σ'ενα μερος που δεν θα υπαρχουν αναμνησεις και θα ναι παντα ανοιξη.


Μακαρι να τα διαβαζες ολα τουτα.Τουλαχιστον να ηξερες πως εισαι ακομα εδω μεσα,στο χαζοκεφαλι μου.Να εβλεπες πως μετα απ'ολα αυτα,εγω σαν ηλιθια ακομα νοσταλγω τις στιγμες μας.Ωρες ωρες ελπιζω να πονας,οπως εγω καποτε.Αλλες παλι σε θελω ευτυχισμενο.Μπορουσα να στα χαρισω εγω ολα αυτα.Μα για κοιτα...Προτιμησες τη μιζερια σου.


Δεν βγαζουν πια νοημα οι σκεψεις μου.Μακαρι να μασταν αγκαλια.
Ω,δικε μου.Εγω ποτε δεν πιστευα στις ρομαντικες ιστοριες.Ηθελα παντα να το παιζω αντρακι,και δυνατη.Και ως καπου τα καταφερα.Μετα ομως τι γινεται??Μπαινει στη μεση το συναισθημα.Για να σε δω τωρα μικρη,αν θα το παιξεις γενναια.Το παιχνιδι θα το χανεις μια ζωη αν συνεχισεις ετσι.


Μαθε να εισαι δυνατος.Να νιωθεις δυνατος.Να εισαι εκει,για τον εαυτο σου μονο.Μην αφησεις ΚΑΝΕΝΑΝ να σε πληγωνει.


Υστερογραφο:αν εισαι καπου εκει εξω και με θυμασαι ακομα...δεν ξερω αν σ'αγαπαω ακομα...ομως καταλαβα πως καποτε το ενιωσα εντονα αυτο.

Individuality is freedom lived: Η τελικη ουσια.

Individuality is freedom lived: Η τελικη ουσια.: "<> <> <> <> <> <>..."

Hope leaves...

In the corner beside my window 
There hangs a lonely photograph 
There is no reason 
I'd never notice a memory that could hold me back 

There is a wound that's always bleeding 
There is a road I'm always walking 
And I know you'll never return to this place 

Gone through days without talking 
There is a comfort in silence 
So used to losing all ambition 
And struggling to maintain what's left

And once undone, there is only smoke 
Burning in my eyes to blind 
To cover up what really happened 
And force the darkness unto me

Η τελικη ουσια.

<<Μ'αγαπας?>>
<<Ναι!>>
<<Ποσο μ'αγαπας?>>
<<Οσο ειναι ολος ο γαλαξιας!>>
<<Χμ...εγω θελω να μ'αγαπας για παντα!>>
<<Θα σ'αγαπαω για παντα!>>
Το χερι μου ειχε κολλησει στο τηλεφωνο.Ενιωσα ενα δυνατο αλλα ομορφο κρυωμα στο στηθος μου.Ωστε για παντα...Ανεβασα την κουβερτα πιο ψηλα...
<<Ομως το για παντα ειναι πολυς καιρος...>>,του ειπα.
<<Θα σ'αγαπαω για παντα>>,ξαναειπε.
Καποιες φορες το μυαλο θολωνει τοσο πολυ,που δεν κοιτας να συμβιβαστεις με τις λεξεις.Ενα σ'αγαπω τα ξεπερναει ολα...
<<Βασικα,δεν νιωθω οτι σ'αγαπαω...Κατι παραπανω απο αυτο!Σε λατρευω...>>,του ψιθυρησα στο τηλεφωνο.
<<Μην το ξαναπεις αυτο!Το σ'αγαπω ειναι πιο δυνατο απ'ολα τα υπολοιπα!>>μου απαντησε εκεινος.
2 μηνες μετα,ολα τελειωσαν.
Με εναν τροπο τοσο απλο.Απλα δεν μου ξαναειπε σ'αγαπω.Εγω νομιζα πως η αγαπη δεν τελειωνει εκει,η αγαπη δεν τελειωνει πουθενα.Ομως ημουν και γω λαθος με τον ιδιο μου τον εαυτο.Ο εγωισμος μου μου ειπε να παψω να εχω αυτο το συναισθημα.Και τελικα ποιος ηταν αυτος που δεν αγαπησε?Εγω η ιδια τελικα.Πραγματικα σταματησα να πιστευω στην αγαπη και στη δυναμη που λενε οτι προσφερει.Και χαιρομαι με αυτη μου την αντιληψη.Αναιρω τον πονο,αναιρωντας την αγαπη.Η τελικη ουσια ειναι πως καθε ανθρωπος αγαπαει τον εαυτο του περισσοτερο απο καθε τι αλλο.Και δεν μπορει να δωσει τοση δυναμη να αγαπησει καποιον αλλο παραπανω...

Δρομοι.

Μονος.Κομματιασμενος.Σ'ένα δρομο μακρυ και σκοτεινο.Τριγυρω σου δαση πυκνα,κρυα.Κανεις δεν ειναι εκει.Πρεπει να σηκωθεις.Να μαζεψεις τα μυρια μικρα κομματακια σου και να τα βαλεις στη σειρα.Να γινεις παλι ΕΣΥ.Σηκωθηκες,επεσες ξανα,πονεσες,δακρυσες,πληγωθηκες,εμεινες μακρια απ'ολους και απ'ολα μεχρι να βγεις απ'το σκοτεινο δρομο.Συναντησες μικρα κακα πλασματα,αλλα μεγαλυτερα που εμοιαζαν να σου τρωνε τα σωθικα μερα με τη μερα,σκυλια που σε δαγκωναν,μαγισσες που σ'έκαναν να δακρυσεις.Για λιγο εμεινες σιωπηλος.Νομισες πως ειχες μπει για τα καλα σ'αυτο το παραμυθι.Σιγα σιγα τα ξεχασες αυτα.Σηκωσες τα ματια σου ψηλα στον ουρανο και ειδες τον ηλιο ξανα.Βρηκες αλλο δρομο.Χαμογελασες σαν μικρο παιδι.Πλάι σου δυο αχτιδες,να σου θυμιζουν οτι πρεπει να λαμπεις κι εσυ.Ομως σου ηρθαν αποτομα ολα αυτα.Πιστεψες οτι γελαστηκες.Δεν ηξερες απ'αυτα εσυ.Σε τάιζαν με ψευτιες,συλλογιστηκες.Και πηρες παλι το σκοτεινο μονοπατι.Εφιαλτες κυριεψαν το μυαλο σου ξανα.Θολουρα παντου.Μην το κρυβεις,σκεφτηκες παλι να γυρισεις πισω,στον πρωτο δρομο...Το ηθελες πολυ.Οι αχτιδες ομως σε ακολουθησαν.Μπερδευτηκες,μικρος καθως νομιζες οτι ησουν.Τις ακολουθησες ομως.Καινουριο ταξιδι.Νεος δρομος,φωτεινος.Δεν ξερεις γιατι,μα αισθανεσαι σιγουρια.Ομορφο συναισθημα.Επειτα ενα γλυκο αερακι...Ηρθε και σου χάιδεψε τα μαλλια.Ενιωσες ερωτευμενος με τη στιγμη αυτη.Ειπες μεσα σου..."Μαλλον αυτο λενε πως ειναι η αγαπη".Και το στομαχι σου πονουσε,αλλα ηταν ενας πονος γλυκος,που δεν ηθελες να σταματησει...Και συνειδητοποιησες ενα πραγμα."Η ευτυχια ειναι στιγμες.Στιγμες που φερνουν εναν πονο γλυκο,που δεν θες να σταματησει.Στιγμες που θυμασαι με χαρα και οχι με νοσταλγια."...

Χρωματα.

Και ποτε εισαι ευτυχισμενος?Ο καθενας εχει διαφορετικη απαντηση,δικη του,ολοδικη του.Μα ολοι ειναι ευτυχισμενοι οταν ξερουν μεσα τους πως δεν υπαρχει κινδυνος αυτο που εχει να χαθει,να φυγει.Η σιγουρια ειναι και ευτυχια.Ξαφνικα νομιζεις οτι εμεινες στασιμος,στα ιδια,ομως εξοικειωνεσαι με αυτο.Γνωριζεις πως πρεπει να νιωσεις καλα ετσι,με οσα εχεις,οσα σου εμειναν.Αλλα,για δες....Υπαρχει η μαγικη,τυχαια στιγμη,που ολα αυτα ΑΛΛΑΖΟΥΝ.Μια ευκαιρια παρουσιαζεται,μπορεις να χαρεις περισσοτερα,μπορεις να ζησεις οπως πρωτα.Γελας πραγματικα,πιστευεις πως τελικα αξιζεις για καποιον,το αισθανεσαι.Αφηνεις τα παλια να ταξιδεψουν,ισως με καποια δοση μετανοιας,ισως με λιγο θυμο.Ηρθε η αλλαγη που σου αξιζε.Οσα χαθηκαν,επιστρεφουν.Ελπιδα,συμπονια,σιγουρια.Πλεον,τα εχεις ολα.Και δεν μπορεις να το πιστεψεις.Σου φαινεται σαν ονειρο.Σαν σκηνη απο ταινια.Καταφερες να ξεπερασεις τα παλια,χωρις ιχνος θλιψης και μισους.Νιωθεις παλι δυνατος.Και γυρω σου υπαρχουν μονο ΧΡΩΜΑΤΑ.

Μονος ξανα.

Και συνειδητοποιεις για ακομα μια φορα πως τιποτα δεν ειναι τελειο.Ισως γιατι απλα δεν ΠΡΕΠΕΙ να ειναι.Και επισης δεν μπορεις εσυ να το κανεις τελειο.Μην αλλαζεις τα πραγματα.Ουτε τις καταστασεις.Και προπαντων,ΜΗΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.Ξανα,ενιωσα στη επιθυμια να μεινω μονη μου.Να μην εξαρτωμαι απο κανεναν.Να μην εξαρταται κανεις απο μενα.Ξερω,σε πληγωσα.Μα οπως θα χεις ακουσει,περισσοτερο πληγωνεται εκεινος που πληγωνει.Μα παντα ερχεται η στιγμη που θες να μεινεις μονος και να σκεφτεις τι εκανες λαθος,ποιες καταστασεις επρεπε να αποφυγεις.Μα μη φοβηθεις τη δικη σου μοναξια ποτε.Αυτη που δημιουργησες μονος σου.Που σου προσφερει γαληνη και ευχαριστηση.Πραγματικα δεν θελω να δωσω θλιψη,ουτε να δημιουργησω περιεργες καταστασεις.Απλα δεν θελω εγω να ζω ετσι.Ειναι οι στιγμες της ζωης μου που νιωθω καλα,απλα και μονο με την παρεα μου.Και ειναι στιγμες που θελω πισω ολα εκεινα...Μα ηρθε καιρος να κανεις κατι για σενα.ΜΟΝΟΣ.Εχεις βρει ξανα τη δυναμη σου.Και ποτε σου μην ξεχασεις κατι σημαντικο:ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ ΜΟΝΟΣ.

Read more: http://www.myspace.com/weirdo182/blog#ixzz0w9dk8DSq