ΕΣΤΩ...

Δεν ξέρω τι με νοιάζει στο κάτω κάτω.
Ένα μάτσο απογοητεύσεις είμαι τους τελευταίους μήνες.
Και πότε δεν ήμουν άλλωστε;
Απλά το θέμα ξέρεις πιο είναι.
Πρέπει να τα 'χεις καλά με τη δική σου ζωή όταν αποφασίζεις να βάλεις κάποιον άλλο σε αυτή.
Εκ των υστέρων το κατάλαβα αυτό.


Χίλιες φορές να ήμουν ένα πουλί, με φτερά που με μοιάζουν χρυσαφένια, να περνάω από πάνω του και να με προσέχει, να με θαυμάζει έστω για λίγο.
"Έστω για λίγο". Αυτο με τελειώνει.
Για λίγο ήταν και κείνες οι βραδιές.
Για λίγο κοίταξα τα μάτια του και νιώθω να χάνομαι ακόμα.
Και ξέρεις ποιο είναι το κακό ε;
Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά το κοίταγμα της καλοσχηματισμένης μορφής του.
Α, και βέβαια -πώς μου ξέφυγε;- οι ιστορίες του.
Δεν μοιάζουν με άλλες που έχεις ακούσει!
Έμαθα για το πρώτο του ποδήλατο, το πρώτο του τσιγάρο, το πρώτο του γαμήσι.
Ούτε και με νοιάζει τι ήταν αλήθεια και τι όχι.
Όλα εκείνα τα ερωτικά λάμδα και τα βρεγμένα σίγμα έκαναν τη φωνή του τόσο αξιομνημόνευτη.


Είναι όμως κάποιος που δε θα αποκτήσεις ποτέ.
Δεν το θες, δεν το μπορείς.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ευχαριστήσεις που ήταν έστω και περαστικός στην ανιαρή ζωή σου.
Και επειδή σου λείπει τα βράδια, τι σημαίνει αυτό;
Τίποτα απολύτως.
Και μην λες ότι σε πλήγωσε, οι αυτοκαταστροφικές σου σκέψεις σε πληγώνουν, μικρή.
Και διώξε επιτέλους αυτή την ελπίδα!
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν γυρνάει πίσω, μ'ακούς;
ΚΑΝΕΝΑΣ.




Ακόμα κι αν εύχεσαι να δεις τα μάτια του μια ακόμη φορά.
Έστω αυτό το μικρό, ασήμαντο, όλο νόημα πράγμα...



1.12.2012