Αδυναμία .

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα ...


Προδοσία;
Μα όχι, έχεις φύγει .
Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι εκείνο το μέρος...
Πάντα σκοτεινό . 
Πόσα ψέματα ειπώθηκαν άραγε εκεί, μα και πόσες αλήθειες ...
Δε σε θυμάμαι ... 
Η εικόνα ξεθώριασε ...
Ο ήχος σταμάτησε ...


Δεν θα αφήσω αυτά τα δάκρυα να κυλήσουν...Δεν πρέπει...


Όμορφη βραδιά απόψε...Κρυώνω...


(Αδυναμία. Στιγμές αδυναμίας. Αυτό είναι όλο. Μπορεί και φόβος . Μα ποιος δε φοβάται τις αναμνήσεις....)