Γιατί έρχεται κάποιος, σε κλωτσάει και σε ρίχνει μέσα σε ένα πηγάδι. Ήταν φορές που, πάλευες καιρό να βγεις από κει μέσα, και δεν έβλεπες την ώρα να γυρίσεις πάλι πίσω. Έπειτα, πάλι θα βρισκόταν κάποιος, για να κάνει την ίδια δουλειά. Άλλες φορές αργούσες να βγεις απ'το πηγάδι, άλλες πάλι επιδίωκες να ρίξεις άλλους μέσα σε αυτό. Έλα όμως που μια μέρα έγινε κάτι ξαφνικό. Ήρθε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο, γεμάτο εγωισμό και σε κλώτσησε δυνατά μέσα στο πηγάδι. Ξάφνου, θεριεύεις, βάζεις τα δυνατά σου και βγαίνεις για ακόμη μια φορα. Όμως αυτή τη φορά δε γυρνάς πίσω...Αυτή τη φορά παίρνεις διαφορετικό δρόμο. Και αρχίζεις να ξεχνάς αυτόν που ήξερες ως τώρα. Κάθε αρχή και δύσκολη δεν λένε άλλωστε;
Αν τύχει και το διαβάσεις αυτό,θυμήσου πως με πλήγωσες, μα δεν σου έδειξα τα σημάδια για να το καταλάβεις. Λένε ότι αυτός που πληγώνει, πονάει περισσότερο από αυτόν που πληγώνεται...Μακάρι να μην είναι έτσι όμως. Τόσο καιρό έμαθα να είμαι δυνατή, και αν δεν το έχω, τελικά, καταφέρει αυτό, τουλάχιστον έμαθα να φαίνομαι δυνατή. Καλύτερα είναι έτσι τα πράγματα σου είχα πει, θυμάσαι; Ας παραμείνουν έτσι λοιπόν. Και ας με βασανίζει ένα μεγάλο γιατί...
Γιατί είχα και έχω πάντα την τάση να συνδέω άτομα και καταστάσεις με μουσικές...
Γιατί είχα και έχω πάντα την τάση να συνδέω άτομα και καταστάσεις με μουσικές...
12 σχόλια:
Εμένα με κλώτσησαν στο πηγάδι ούτε που κατάλαβα ποιός, και έπεφτα για 3 χρόνια μέσα στο βάραθρο χωρίς να βρίσκω πάτο και χωρίς να καταλαβαίνω ότι έπεφτα. Είχα αποκτήσει μεγάλη ταχύτητα, ο αέρας της πτώσης μου φυσούσε το πρόσωπο και μ' έκανε να αισθάνομαι ευτυχισμένος, αλλά έπεφτα.
Ώσπου το σώμα που χτύπησε τον ξερό πάτο, τον τρύπησε και σύρθηκε για αρκετή απόσταση ανάμεσα στους πυρωμένους σταλαγμίτες της κόλασης.
Αντιμετώπισα στο θρόνο του τον Μεφίστο, που μου είπε:
"Ντροπιάζεις ολόκληρο το ανθρώπινο είδος που έφτασες ως εδώ από μόνος σου. Ήρθες για να παραδοθείς;"
"Όχι", απάντησα θυμωμένος. "Όχι βέβαια."
"Τότε λοιπόν δρόμο, γιατί έχω και δουλειές".
Με έπιασαν χιλιάδες δαιμονίσκοι που πέταξαν και με σήκωσαν και έσπρωχναν προς το θόλο του Καθαρτηρίου και από εκεί άρχισα να σκάβω ανάμεσα στα φτερά τους, ανάμεσα στο υγρό χώμα, στα κόκκαλα των άθαφτων νεκρών και των αμαρτιών του κόσμου, στο νηπενθές τάφο της Θελ. Ώσπου με μια τελευταία αποφασιστική προσπάθεια βγήκα ελεύθερος πάλι, καταμεσής των ομιχλιασμένων πλακών της αιώνιας γαλήνης.
Και τότε κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο αμάρτημα δεν είναι ούτε η αδελφοκτονία ούτε η έπαρση ούτε κανένα άλλο.
Είναι η δειλία. Γι' αυτό και στην κόλαση πια, όλα τα βασανιστήρια έγκεινται στο αν αναγκάζεται ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.
Έτσι βγαίνουν από το Πηγάδι, φίλε μου!
Μα άλλωστε τη μεγαλύτερη μάχη τη δίνεις με τον εαυτό σου...και ίσως καλά έκαναν όλοι αυτοί που με έκαναν να αγγίξω με τα γυμνά μου πόδια τον πάτο του πηγαδιού. Για να συλλογιστώ και να καταλάβω πως θα συνεχίσω. Μαα...όταν μένει χαραγμένο στο μυαλό ένα γιατί; Γιατί αυτή η βίαιη και ξαφνική κλωτσιά; ίσως καλύτερα να το ξεχάσουμε(αλλά όχι να το συγχωρήσουμε) και να προχωρήσουμε παρακάτω; Ή να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό το γιατί που ταλανίζει τις σκέψεις μας;;
Ξέρετε ίσως είναι και καλύτερα έτσι, θέλω να πω, ποιος θα ήθελε δίπλα του κάποιον που θα μπορούσε να τον πετάξει από το ακροτήρι της ευτυχίας στους καπνούς της κολάσεως;
Aνεβαίνοντας το "πηγάδι" ας κουβαλήσεις και λίγο νερό για αυτούς που σε πέταξαν μέσα.
Καλό blog! Αν και δεν συμφωνώ πάρα πολύ με την μουσική στα blogs, είναι άκρως συναρπαστική! Σας εύχομαι ένα όμορφο απόγευμα^^
Nερό δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κουβαλήσω...Επειδή ήδη με βαραίνουν τα κομμάτια του εαυτού μου ποθ κοπίασα να μαζέψω...!
όσο για τη μουσική στα blogs...όπως αναφέρω και στην ανάρτησή μου,πάντα συνδέω καταστάσεις με μουσικές...Και γενικά η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι από τη ζωή μου!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,και την είσοδό σου στο blog μου.Με γεμίζουν πάντα χαρά οι νέοι αναγνώστες!
Καλό βράδυ φίλη Δανάη :)
I am anger under pressure
Lost it cages, a prisoner
The first to escape
I am wicked, I am legion
Strength in numbers - a lie
The number is one
I, I,– I
Everything that I see is for me
Yes, I am giant, I'’m a monster
Breaking windows in houses,
Building of glass
Rebel, rebel, holy outlaw
Ride together, don'’t try it
The power’'s in one
I, I,– I
I am standing aline
But I can rock you
I, I,– I
On the edge of the blade
But the knife can’t cut the hero down
I am virgin, I'’m a whore
Giving nothing, the taker,
The maker of war
I'’ll smash your face in but with a smile
All together you'’ll never be stronger than me
I, I,– I
Right here on my own
But I still rock you
I, I,– I
Don'’t follow behind
Just leave me on the outside
I, I, I
I am standing alone
But I can shock you
I, I, I
On the edge of the blade
But no one makes the hero bleed
I am hunger, feed my head
All together you'’ll never
Never make the hero bleed
Εγώ πιστεύω ότι μετά από την έξοδο από μια δύσκολη κατάσταση, λίγο-πολύ σκέφτεσαι έτσι. Εκτός κι αν γουστάρεις να πέφτεις μέσα.
http://www.youtube.com/watch?v=j_CY2bq2lcU&feature=related
Mεγάλε μου Dio!! ♥
Πάντα θα βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωνόμαστε πιστεύω. Τα λάθη έγιναν για να αλλάξουμε μυαλό. Ας υψώσουμε λοιπόν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το κεφάλι και να ουρλιάξουμε ένα μεγάλο ΟΧΙ σε ό,τι μας πλήγωσε!!
Καλό απόγευμα!
άποψη μου;;
θεωρώ πως καλό είναι να μην φαινόμαστε δυνατοί στα μάτια άλλων..μα στα δικά μας..κοιτάζοντας στον καθρέφτη.
πλέον ο άνθρωπος ξέρει πως να χρησιμοποιεί την μάσκα που φοράει.
μα η μαγκιά είναι να μην φοράει..να είναι ο εαυτός του,δυνατός-αδύναμος,φοβισμένος ή το οτιδήποτε!
φορώντας μάσκες χάνεις και συ ο ίδιος τον εαυτό σου,ξεχνάς τι ήσουν πριν.
δείξε ότι πονάς άσε τα δάκρυα σου να φανούν στα μάτια όλων εκείνων που αγαπάς.
φιλιά.
θέλω να φανώ δυνατή σε αυτούς που με πλήγωσαν και πλέον έχουν αλλάξει όλα μου τα συναισθήματα για αυτούς!
έγινα ένα με τη μάσκα μου πια, κλείνω τα μάτια και ξέρω πως είμαι δυνατή .
Σε ευχαριστώ, καλό απόγευμα
Δημοσίευση σχολίου