Σκατά.

Πόσο διαφορετικά και απαίσια ήταν όλα πριν από ένα χρόνο, ρε πούστη μου
Και το ίδιο απαίσια τα διαχειρίστηκα όλα αυτά τα σκατά 
Με τη σκατένια μου ψυχή
Εγώ δεν ήμουν άνθρωπος ρε, εγώ ήμουν ένα μάτσο απογνώσεις και μισανθρωπίες και μιζέριες και ζήλειες και σκατά πατημένα
Με όλους σας ρε γαμώτο, με άτομα που στην τελική τίποτα δε χρώσταγαν, και μπορεί και να μου άνοιξαν ένα απειροελάχιστο κομμάτι της γαμημένης τους από μένα καρδιάς
Γιατί εγώ ήμουν μικρή, απειροελάχιστη ήμουνα, δηλαδή ψέμα, ΨΕΜΑ, ένα τίποτα ήμουνα και θέλω και απειροελάχιστα κομμάτια καρδιάς, άκου εκεί
Ένα μάτσο άχρηστα σιδερικά, αξιας μηδενικής, να τα πάρεις να τα πετάξεις στο πουθενά να μην τα ξαναδείς
Ε ρε πούστη μου έλειπες και συ, κι επειδή έλειπες έγινα- τι έγινα δηλαδή, δεν το λες και έγινα, σκορπίστηκα, σκόνη στον αέρα
Και τι έρχεσαι ξαφνικά και μετά εγώ ταράζομαι, εγώ είχα συνηθίσει εκεί, στο απειροελάχιστο τώρα πως το ξεσυνηθίζεις
Να το, είδες, να το, γι αυτό πήγα μετά πάλι στα σκατά, και λούστηκε η ψυχή μου πάλι με σκατά, και καθαρά πως να δει κανείς μετά
Έφυγε και η άλλη, θαρρείς και δεν το ήξερα εγώ πως θα φύγει, και έπειτα ταξίδεψα 2 ώρες στα σκοτάδια του μυαλού μου, παρέα με τα σκατά που υπήρχαν εκεί πέρα
Και μα την Παναγία, τόσο καιρό δεν μπορούσα να το δω ότι καμιά φορά τα έκανα σκατά, και κυριαρχούσε ο σκατένιος ο εγωισμός και βράσε μετά
Μα δες, κατάλαβα πως η σκατένια η ψυχή πρέπει να πλυθεί να φύγουν όλες οι βρωμιές, γαμώτο, είναι πολλές και δε βοηθάς
Ούτε εγώ βοηθάω μα θα βοηθήσω
Και τέλος μετά τα σκατά


-Ε τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

Είσαι το πιο λευκό χρώμα απ'τις σκέψεις μου.

Δεν μπορώ και να βεβαιώσω ότι φορούσα μια αισιόδοξη μάσκα όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί πάντα ήλπιζα για το καλύτερο. Και ακόμα ελπίζω, δηλαδή. Ξέρω πότε οι καταστάσεις θα έχουν αίσιο τέλος και ζητωκραυγάζω λίγο πριν. Μα όταν εκείνες παίρνουν ένα δρόμο που δεν θα έχει γυρισμό, βάζεις αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει πραγματικά. Αλλά μέσα σε εκείνο το μικρό κουτάκι που αποκαλείς καρδιά ήξερε από την αρχή πως, όπως όλα, έτσι και αυτό θα έχει ένα τέλος. 

Εχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει, με χίλιος τρόπους. Έχω δει τους ανθρώπους να αλλάζουν. Έχω δει τα μέρη να αλλάζουνε. Έχω δει και κείνους που περνάνε δίπλα μου και μπορούν να δουν μέσα μου. Έχω ακούσει και εκείνο το ειρωνικά θερμό "γεια, τι κάνεις;", συνοδευόμενο από ένα επίσης ειρωνικά θερμό μα και ψεύτικο χαμόγελο. 

Μα πρέπει όλοι να το παραδεχτούμε...Ελπίδα μέσα μας θα υπάρχει έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Έχουμε και μεις οι ίδιοι την ευθύνη για την αρχή και το τέλος. Τότε λόγος για ελπίδα δε γίνεται, την έχουμε εν μέρει σκοτώσει εμείς. 

Είναι βλέπεις και άτομα που η ιστορία τους μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Γιατί κάτι μέσα τους δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί είναι δυο σώματα που -ως τώρα- ελπίζουν μαζί. Και ονειρεύονται μαζί. Λάμπουν μαζί, υπάρχουν μαζί, ταξιδεύουν μαζί. 

Μη φύγεις, μη χαθείς...