Εισαι ελευθερος οταν δεν εχεις τιποτα
και στου βυθου σου ταξιδευεις το σκοταδι


Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Είσαι το πιο λευκό χρώμα απ'τις σκέψεις μου.

Δεν μπορώ και να βεβαιώσω ότι φορούσα μια αισιόδοξη μάσκα όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί πάντα ήλπιζα για το καλύτερο. Και ακόμα ελπίζω, δηλαδή. Ξέρω πότε οι καταστάσεις θα έχουν αίσιο τέλος και ζητωκραυγάζω λίγο πριν. Μα όταν εκείνες παίρνουν ένα δρόμο που δεν θα έχει γυρισμό, βάζεις αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει πραγματικά. Αλλά μέσα σε εκείνο το μικρό κουτάκι που αποκαλείς καρδιά ήξερε από την αρχή πως, όπως όλα, έτσι και αυτό θα έχει ένα τέλος. 

Εχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει, με χίλιος τρόπους. Έχω δει τους ανθρώπους να αλλάζουν. Έχω δει τα μέρη να αλλάζουνε. Έχω δει και κείνους που περνάνε δίπλα μου και μπορούν να δουν μέσα μου. Έχω ακούσει και εκείνο το ειρωνικά θερμό "γεια, τι κάνεις;", συνοδευόμενο από ένα επίσης ειρωνικά θερμό μα και ψεύτικο χαμόγελο. 

Μα πρέπει όλοι να το παραδεχτούμε...Ελπίδα μέσα μας θα υπάρχει έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Έχουμε και μεις οι ίδιοι την ευθύνη για την αρχή και το τέλος. Τότε λόγος για ελπίδα δε γίνεται, την έχουμε εν μέρει σκοτώσει εμείς. 

Είναι βλέπεις και άτομα που η ιστορία τους μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Γιατί κάτι μέσα τους δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί είναι δυο σώματα που -ως τώρα- ελπίζουν μαζί. Και ονειρεύονται μαζί. Λάμπουν μαζί, υπάρχουν μαζί, ταξιδεύουν μαζί. 











Μη φύγεις, μη χαθείς...

1 σχόλιο:

Δανάη είπε...

Είσαι το πιο λευκό χρώμα τις σκέψης μου, ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια.....

Πολύ όμορφο κείμενο!