"Nα σε πληγώσω δε θέλω, αλλά ούτε και να να πληγωθώ εγώ αργότερα. Γιατί το ξέρω καλά ότι έτσι θα γίνει. Είναι στο πρόγραμμα να γίνει. Καταλαβαίνεις;", άρχισα να του εξηγώ.
"Όχι, πώς να καταλάβω; Όλα θα γίνουν αν το θέλουμε, στο έχω πει τόσες φορές", απάντησε γρήγορα.
"Άσε με τότε, εγώ ξέρω καλύτερα. Γιατί πάλι έχω αρχίσει να κλείνομαι στον εαυτό μου, και το έχεις καταλάβει, και ρωτάς συνέχεια γιατί, ενοχοποιείς τον εαυτό σου για αυτή μου τη συμπεριφορά, αλλά μάλλον σου είναι δύσκολο να καταλάβεις, και σε δικαιολογώ. Πάντα μας συμφέρει να είναι τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε.", αποκρίθηκα, με κάποιο ίχνος ειρωνίας στο τέλος.
"Αν προσπαθείς να πεις κάτι, απλά πες το, εντάξει;" με ρώτησε με εμφανή ανησυχία.
"Να δες... Ίσως βέβαια να μην το καταλάβεις, αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Απλά νιώθω ανασφαλής κάποιες στιγμές, νιώθω μικρή, με μια ψυχή φθαρμένη, αισθάνομαι ότι δε θέλω να μιλήσω για το πώς νιώθω, τι κάνω, τι σκέφτομαι, σε κανέναν, αισθάνομαι ότι αρχίζω να βαριέμαι τα πάντα. Και σε αυτό δε φταίει κανείς, μόνο ο εαυτός μου φταίει. Σου 'πα γω, δε μπορείς να καταλάβεις..."είπα, και ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου, λες και αυτός θα συγκρατούσε τα δάκρυα που ετοιμάζονταν να έλθουν.
"Όταν λες τα πάντα; Και μένα εννοείς;" είπε φανερά ενοχλημένος από αυτά που είχε μόλις ακούσει.
"Ξέρεις κάτι; Ασ'το, ξέχνα το, άλλωστε θα περάσει, όπως πάντα. Αλλά το θέμα είναι να βρούμε μια λύση για μας, αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Από τη μία ξέρω ότι δεν μπορούμε να 'μαστε μαζί, όχι, όχι, είναι αδύνατο αυτό. Κάποια μέρα θα φύγεις, και γω θα μείνω πίσω. Θέλοντας και μη, θα έχουμε διαφορετικές ζωές, διαφορετικές συνήθειες ο καθένας. Και η απόσταση. Αυτή η κωλοαπόσταση. Δεν ξαναπερνάω τα ίδια εγώ. Ξέρω, ακούγεται εγωιστικό αυτό, ίσως και να είναι. Αλλά έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, μην το αμφισβητήσεις. Έπειτα όμως... θα πληγωθούμε κι οι δυο. Και καλά εμένα, δε με υπολογίζω καν. Εσύ όμως; Πρέπει να το προλάβουμε αυτό, κάτι να γίνει." συνέχισα το μονόλογο μου, και τώρα περίμενα με αγωνία την απάντηση.
"Εγώ θέλω να 'μαστε μαζί, δεν το καταλαβαίνεις; Τόσοι ζούσαν μακριά ο ένας απ'τον άλλον, κι όμως είχαν την τύχη να τα καταφέρουν", απάντησε πιο ήρεμα απ'ότι περίμενα.
"Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, οκ; Με νοιάζεις εσύ. Και μη νομίζεις ότι θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Τελειώσει... Δύσκολη λέξη, δε νομίζεις; Θα μου πεις, τι να τελειώσει; Υπήρξαμε μαζί, υπάρχουν οι αναμνήσεις μας μαζί... Και τώρα; Τώρα υπάρχουμε...Μαζί ή όχι, δύσκολο να το πω." είπα σιγανά.
"Μα σ'αγαπάω...", αποκρίθηκε, κάνοντάς με να αρχίσω εκείνα τα ηλίθια τρέμουλα, που έκαναν την εμφάνισή τους ό,τι ώρα τους κάπνιζε.
"Χτύπημα κάτω από τη μέση είναι αυτό τώρα", ξαφνιάστηκα. "Και γω σ'αγαπάω. Σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθω ότι μου βάζεις ένα πιστόλι στον κρόταφο, λες και αν απαντήσω κάτι διαφορετικό θα μου τινάξεις τα μυαλά. Και βέβαια σ'αγαπάω. Αγαπάω όσα περάσαμε, αγαπάω το χαρακτήρα σου, τον τρόπο που γελάς, τη φωνή σου όταν γλυκαίνει... Μα είναι λόγια που με έκαναν να χάσω την εμπιστοσύνη μου, με έκαναν για μια στιγμή να μετανιώσω το παραμικρό, μα, το χειρότερο, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός που με απογοήτευσε και με άφησε να τα νιώσω όλα αυτά. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου. Θέλω να σε αγαπάω, γιατί είσαι εσύ, και κάποτε είμασταν εμείς, μα μέσα μου ξέρω πως ήρθε η ώρα να το σταματήσουμε όλο αυτό, μας κάνει κακό, δεν το βλέπεις;"είπα...
"Καληνύχτα αγάπη μου, τα λέμε αύριο, σ'αγαπάω..." απάντησε, εντελώς διαφορετικός, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα ποτέ, λες και ήταν κάποιος άλλος, που πρώτη φορά τον άκουγα, που το "σ'αγαπώ" του έμοιαζε τόσο ξένο...
Και ύστερα κατάλαβε ότι έπρεπε να σταματήσει να ετοιμάζει διαλόγους στο μυαλό της, που ποτέ δε θα ειπωθούν, γιατί ήταν δειλή και καλοπροαίρετη. Σταμάτησε, άφησε κάτω το μολύβι, έσκισε το χαρτί, και έπεσε να κοιμηθεί.
