Βράδια

Τα βράδια είναι τόσο μοναχικά, τόσο κρύα, τόσο απάνθρωπα... Δεν έχω άλλη επιλογή από το να ακούσω λίγη ορχηστρική μουσική και να παραδοθώ στην ανάγνωση διάφορων blogs, να αναζητήσω ποίηση, εικόνες... Όλη αυτή η διαδικασία, δηλαδή μέχρι να έρθει η ώρα να μου κλείσουν τα μάτια φαντάζει συνέχεια τόσο ψυχοφθόρα. Γιατί με κάνει -άθελλά μου- να βυθίζομαι σε σκέψεις απόμακρες, σε παράξενες σκέψεις, που η ρουτίνα της υπόλοιπης ημέρας κρατάει σε εγρήγορση τον εγκέφαλό μου και δε μου επιτρέπει να το κάνω. Και έπειτα...βλέπω τον εαυτό μου αλλαγμένο τελευταία. Δε θέλω να βγαίνω, να απαντάω σε μηνύματα, να σηκώνω το τηλέφωνο. Θέλω να μένω μόνη μου, πόσο δύσκολο είναι άραγε να το καταλάβουν αυτό; Τώρα που οι γαμημένες οι σκέψεις αρχίζουν έναν ακόμη πιο τρελό χορό μέσα στο κεφάλι μου, νομίζω πως αυτές είναι η συντροφιά μου. 
Και ξέρω πως αυτά τα βράδια δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν γρήγορα...