I just CAN'T see you sad.

Ε όχι, δεν είναι δυνατόν. Εσύ που με κάνεις ευτυχισμένη και να γελάω με την καρδιά μου, εσύ, να είσαι τώρα βουτηγμένος στη λύπη. Τίποτα δεν θα είναι για πάντα. Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε καν εμείς! Γι’αυτό καμιά φορά πρέπει απλά να προχωράμε. Σαφώς και υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που μας έχουν πληγώσει. Και θα συνεχίσουν να μας πληγώνουν. Μα αυτό θα πει πως εμείς τους δώσαμε χώρο και τους το επιτρέψαμε. Έτσι λοιπόν, θα τα βγάλουμε και από τη ζωή μας. Ίσως και να είναι πολύ οδυνηρό. Αλλά μετά θα γνωρίσουμε την αληθινή ευτυχία. Μην τους αφήνεις να σε ρίξουν. Δεν αξίζουν όσο εσύ. Κανένας τους δεν αξίζει τόσο. Είσαι μοναδικός και πάντα θα ‘σαι. Είσαι αυτός που πάντα θα είναι εκεί να ακούσει τους άλλους. Είσαι αυτός που με την ύπαρξή του και μόνο μου χαρίζει χαμόγελα. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Εγωιστές. Αλαζόνες. Ιδιοτελείς. Συμφεροντολόγοι. Οι άνθρωποι είναι κακοί και αγαπούν να πληγώνουν τους άλλους. Αγαπούν να σε πληγώνουν. Να σε βλέπουν θυμωμένο, θλιμμένο, μίζερο. Μα εσύ δεν είσαι έτσι. Εσύ είσαι ευγενικός. Καλός. Ενδιαφέρεσαι και νοιάζεσαι. 

Μα γιατί να στο κάνουν αυτό; Γιατί να σε πονάνε μέρα με τη μέρα; Και τώρα να, κατέληξες ένα λυπημένο μικρό κουβαριασμένο πλασματάκι που τα αρνείται όλα. Φιλία, αγάπη, ζωή. Άκουσέ με καλά. Μην τους αφήσεις να σου πάρουν όσα αξίζεις. Όλα θα αλλάξουν αν αλλάξεις και συ. Αν προσπαθήσεις. Αν προσπαθήσεις να καταφέρεις κάτι που θες. Για να αποδείξεις πρώτα πρώτα στον εαυτό σου ότι είσαι ικανός για τα πάντα. ‘Επειτα, για να αποδείξεις στους άλλους ότι και συ μπορείς. Ξέρεις, είναι δύσκολο πολλές φορές να βρούμε τη δύναμη μέσα μας. Μα αυτό μας κάνει αυτοκράτορες του εαυτού μας. Και έτσι, αφού θα έχεις θέσει στόχους, τους οποίους θα κερδίσεις, θα έχεις φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα:θα γίνεις ευτυχισμένος.

Can you keep me forever?

Τι παραπάνω να γράψω όταν οι λέξεις δεν μπορούν ΚΑΝ να περιγράψουν έστω και το ένα χιλιοστό αυτών που είναι μέσα μου. Ακόμα και τα δευτερόλεπτα έχουν αξία. Είναι εκπληκτικό, το ότι κάθε λεπτό μπορείς να γνωρίσεις ακόμα καλύτερα το χαρακτήρα κάποιου. Οι κινήσεις του, το γέλιο του, οι αυθορμητισμοί του, οι λέξεις του, το ίδιο του το κοίταγμα . Με εκπλήσσεις.  Καθώς σε παρατηρώ, ανακαλύπτω ακόμα περισσότερο την ομορφιά σου. Ανακαλύπτω όλα εκείνα που σε κάνουν ξεχωριστό. Όλα όσα με έκαναν να σε αγαπήσω, και, να σε αγαπάω όλο και πιο πολύ..

Τέλοσπάντων, δεν βρίσκω το νόημα αυτής της ανάρτησης, πάντα λιγοστή θα μένω στα λόγια, ποτέ δε θα βρω αυτά που πραγματικά με εκφράζουν. Απλά...Άσε με να σ'αγαπάω για πάντα ...

I want you, I'm not ashamed to say, "I cried for you"

Πάλι σε ζητάω.

Πάλι λέω στον εαυτό μου να αντέξει ακόμα λίγο .

Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που με πονάς, που με πληγώνεις .

Και τώρα θα αναρωτηθείς, πότε με πλήγωσες .

Μέρα με τη μέρα . Με όμορφο τρόπο όμως.

Αγαπώ αυτές τις πληγές .

Δεν είναι σαν τις προηγούμενες, που ενώ τις είχα ανακαλύψει και τις είχα κατανοήσει παρέμεναν ακόμα εκεί.

Ετούτες εδώ σε θυμίζουν. Όλο και πιο πολύ .

Πάλι σε θέλω .

Φοβάμαι μήπως δεν ξέρω που να σταματήσω ..

Και είναι όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που το κάνουν πιο ξεχωριστό όλο αυτό.

Όλο αυτό που έχτισες. Όλο αυτό που χτίσαμε ξανά μαζί .

Άσε με να σε σκέφτομαι πιο συχνά .

Κάνε με να σε πιστέψω ακόμα πιο πολύ .

Πάλι βλέπω αυτό το μέρος.

Εκεί ανήκουμε, εκεί θα ανήκουμε..

Είναι δικό μας, μόνο δικό μας .

Ξερίζωσε τις ανασφάλειες μου .

Μπες ξανά μες στο όνειρό μου .

Θα σκοτώσω όλα εκείνα που εμποδίζουν .

I can't say anymore than I love you, everything else is a waste of breath <3

I am goin', goin' feel this way until you kill it <3

I want you, I'm not ashamed to say, "I cried for you" <3

Γ. ♥

Στιγμές ♥

 When did those who we love become who we are?

(το αγαπητό photobucket δε συνεργάζεται, γι'αυτό δε μου βγάζει ολόκληρη τη φωτογραφία :/)

ίσως απλά η αφορμή. για κάτι το τόσο αληθινό.

Μέρα με τη μέρα, τόσους μήνες τώρα, είναι το ίδιο. Ολο και αυξάνεται . Ούτε μια μέρα δε λιγόστεψε.

Κάποιες φορές, δεν χρειάζεται να ονειρεύεσαι. Και να ξέρεις πως τότε, είσαι ευτυχισμένος.

Σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά.

"Τι όμορφος που είναι τώρα ο ουρανός!", αναφώνησα.

Γύρισε. Τον κοίταξε για ώρα. Του άρεσε. Το κατάλαβα. 

Εκείνο το απογεύμα ο ουρανός είχε πανέμορφα χρώματα: μωβ, γαλάζιο, σομόν...

Μα δεν είναι μόνο ο ουρανός που έκανε τόσο ξεχωριστή εκείνη τη στιγμή.

Ήταν το βλέμμα του. Ο ενθουσιασμός με τον οποίο τον κοιτούσε.

Πάντα έψαχνα την ευτυχία στις μικρές στιγμές. Και εκεί την βρίσκω ακόμα.

Σε εκείνο το βλέμμα. Καθαρό. Αφοσιωμένο.

Καθώς γυρνούσα σπίτι, είχε πια νυχτώσει. Κοίταξα ψηλά να δω για μια ακόμη φορά τον ουρανό.

Την προσοχή μου τράβηξε εκείνο το αστέρι. Ήταν το μοναδικό αστέρι .

Άραγε...το είδες κι εσύ;;

I listened to your heartbeat, as I held you in my arms ♥

Σωστό και Λάθος.

Υπάρχει τελικά σωστό και λάθος;

Και δεν μιλώ για το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό.

Μιλώ για το εσωτερικό του κάθε ανθρώπου.

Τι είναι το σωστό για την ψυχική του ισορροπία.

Άραγε παίρνουμε πάντα τις σωστές αποφάσεις;;

Στις ανθρώπινες σχέσεις, για παράδειγμα.

Γιατί πάντα θέλουμε κάτι το σίγουρο ενώ μπροστά μας ανοίγονται και άλλοι δρόμοι;

Ίσως με το σίγουρο αισθανόμαστε και μεις καλύτερα;

Και τι γίνεται με εκείνα τα μεγάλα κενά σιωπής;

Μήπως σε έμαθα τόσο καλά που πια δεν χρειάζεται να μου πεις τι σκέφτεσαι;

Ή πάλι δεν έχουμε άλλες σκέψεις να μοιραστούμε;;

Είναι φορές που η λογική δεν είναι με το μέρος μου.

Με παέι πίσω.

Δεν μπορεί να μου δώσει λύσεις..

Κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου.

Οκ.Οι συνέπειες όμως;;;

Για πόσο ακόμα να μείνεις στη σιγουριά;

Η σιγουριά αυτή που σε πληγώνει μέρα με τη μέρα...

Η σιγουριά αυτή που δε σε αφήνει να είσαι πια ο εαυτός σου...

Κι απ'την άλλη...

Πού να πας;

Αφού το είδες πως και η περιπέτεια σε πληγώνει...

Δεν μπλέκεις τη λογική με τα συναισθήματα μικρή...Δεν τη μπλέκεις...

ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου...

"All I need"

Οι λέξεις καμιά φορά φαίνονται τόσο λιγοστές. 

Και αυτό το συναίσθημα;

Πως να στο περιγράψω;

Φαντάσου ένα μεγάλο κενό να το γεμίζει μια θάλασσα.
Φαντάσου κάποιον βαριά άρρωστο να βρίσκει γιατριά.
Φαντάσου να σε κοιμίζει κάθε βράδυ μια ασυνήθιστα γνωστή μελωδία.
Φαντάσου εκείνο το μέρος που έχεις για να κρυφτείς με τις σκέψεις σου.
Φαντάσου εκείνα τα χέρια που σε κρατούν και σου χαρίζουν ασφάλεια.
Φαντάσου αυτή τη φωνή που ακούς τελευταία κάθε βράδυ.
Φαντάσου ξανά εμένα κι εσένα.

Τίποτα δεν με καλύπτει. Ακόμα και τώρα, ξέρω πως αυτό που μου χαρίζεις είναι εκατοντάδες φορές περισσότερο από όλα τούτα. Μα για προσπάθησε και συ να μου πεις...Δεν είναι τόσο δύσκολο να το προσδιορίσεις;;

Αυτή τη φορά δεν θέλω να φανώ δυνατή. Θέλω να αντικρίσω απλά τη μορφή σου, να αφεθώ στην αγκαλιά σου και να προσπαθήσω να σου πω όλα αυτά που κρατάω μέσα μου. 

Υποσχέσου μόνο να μην ξεχάσεις αυτό:"Πάντα ένα κομμάτι μου θα είναι εσύ"

Σ'αγαπάω.

Γ. ♥

You're turning into something you're not.

Γιατί έρχεται κάποιος, σε κλωτσάει και σε ρίχνει μέσα σε ένα πηγάδι.  Ήταν φορές που, πάλευες καιρό να βγεις από κει μέσα, και δεν έβλεπες την ώρα να γυρίσεις πάλι πίσω. Έπειτα, πάλι θα βρισκόταν κάποιος, για να κάνει την ίδια δουλειά. Άλλες φορές αργούσες να βγεις απ'το πηγάδι, άλλες πάλι επιδίωκες να ρίξεις άλλους μέσα σε αυτό. Έλα όμως που μια μέρα έγινε κάτι ξαφνικό. Ήρθε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο, γεμάτο εγωισμό και σε κλώτσησε δυνατά μέσα στο πηγάδι. Ξάφνου, θεριεύεις, βάζεις τα δυνατά σου και βγαίνεις για ακόμη μια φορα. Όμως αυτή τη φορά δε γυρνάς πίσω...Αυτή τη φορά παίρνεις διαφορετικό δρόμο. Και αρχίζεις να ξεχνάς αυτόν που ήξερες ως τώρα. Κάθε αρχή και δύσκολη δεν λένε άλλωστε; 

Αν τύχει και το διαβάσεις αυτό,θυμήσου πως με πλήγωσες, μα δεν σου έδειξα τα σημάδια για να το καταλάβεις. Λένε ότι αυτός που πληγώνει, πονάει περισσότερο από αυτόν που πληγώνεται...Μακάρι να μην είναι έτσι όμως. Τόσο καιρό έμαθα να είμαι δυνατή, και αν δεν το έχω, τελικά, καταφέρει αυτό, τουλάχιστον έμαθα να φαίνομαι δυνατή. Καλύτερα είναι έτσι τα πράγματα σου είχα πει, θυμάσαι; Ας παραμείνουν έτσι λοιπόν. Και ας με βασανίζει ένα μεγάλο γιατί...

 Γιατί είχα και έχω πάντα την τάση να συνδέω άτομα και καταστάσεις με μουσικές...