Δρομοι.

Μονος.Κομματιασμενος.Σ'ένα δρομο μακρυ και σκοτεινο.Τριγυρω σου δαση πυκνα,κρυα.Κανεις δεν ειναι εκει.Πρεπει να σηκωθεις.Να μαζεψεις τα μυρια μικρα κομματακια σου και να τα βαλεις στη σειρα.Να γινεις παλι ΕΣΥ.Σηκωθηκες,επεσες ξανα,πονεσες,δακρυσες,πληγωθηκες,εμεινες μακρια απ'ολους και απ'ολα μεχρι να βγεις απ'το σκοτεινο δρομο.Συναντησες μικρα κακα πλασματα,αλλα μεγαλυτερα που εμοιαζαν να σου τρωνε τα σωθικα μερα με τη μερα,σκυλια που σε δαγκωναν,μαγισσες που σ'έκαναν να δακρυσεις.Για λιγο εμεινες σιωπηλος.Νομισες πως ειχες μπει για τα καλα σ'αυτο το παραμυθι.Σιγα σιγα τα ξεχασες αυτα.Σηκωσες τα ματια σου ψηλα στον ουρανο και ειδες τον ηλιο ξανα.Βρηκες αλλο δρομο.Χαμογελασες σαν μικρο παιδι.Πλάι σου δυο αχτιδες,να σου θυμιζουν οτι πρεπει να λαμπεις κι εσυ.Ομως σου ηρθαν αποτομα ολα αυτα.Πιστεψες οτι γελαστηκες.Δεν ηξερες απ'αυτα εσυ.Σε τάιζαν με ψευτιες,συλλογιστηκες.Και πηρες παλι το σκοτεινο μονοπατι.Εφιαλτες κυριεψαν το μυαλο σου ξανα.Θολουρα παντου.Μην το κρυβεις,σκεφτηκες παλι να γυρισεις πισω,στον πρωτο δρομο...Το ηθελες πολυ.Οι αχτιδες ομως σε ακολουθησαν.Μπερδευτηκες,μικρος καθως νομιζες οτι ησουν.Τις ακολουθησες ομως.Καινουριο ταξιδι.Νεος δρομος,φωτεινος.Δεν ξερεις γιατι,μα αισθανεσαι σιγουρια.Ομορφο συναισθημα.Επειτα ενα γλυκο αερακι...Ηρθε και σου χάιδεψε τα μαλλια.Ενιωσες ερωτευμενος με τη στιγμη αυτη.Ειπες μεσα σου..."Μαλλον αυτο λενε πως ειναι η αγαπη".Και το στομαχι σου πονουσε,αλλα ηταν ενας πονος γλυκος,που δεν ηθελες να σταματησει...Και συνειδητοποιησες ενα πραγμα."Η ευτυχια ειναι στιγμες.Στιγμες που φερνουν εναν πονο γλυκο,που δεν θες να σταματησει.Στιγμες που θυμασαι με χαρα και οχι με νοσταλγια."...