Πραγματικοτητα .

Οι ανθρωποι πια προσπαθουν να ξεφυγουν απο την πραγματικοτητα . 
Νομιζουν πως ειναι δυσκολη, και ολοενα την αποφευγουν . Για δες, δεν μπορεις να μετρησεις ποσους κοσμους εχουν δημιουργησει σημερα ολα αυτα τα μικρα μυαλουδακια . Φοβουνται πολυ . Ισως επειδη θελουν να κατακτησουν πραγματα μεγαλυτερα των δυνατοτητων τους, και ξερουν πως στο τελος θα πονεσουν . Ισως παλι επειδη εχουν τυφλωθει . 


Οι ανθρωποι πια δειχνουν να μην εχουν αισθηματα .
Δεν ξερουν τι ειναι αγαπη, η απορριψη μοιαζει να μην τους πληγωνει, δημιουργουν ψευτικες λυπες για να αποκτησουν παρηγορια ως συντροφια . Εστω κι αν εχουν, μοιαζουν τοσο φτωχοι στις λεξεις, που εκφραζονται με φρασεις δανεικες . Δεν θελουν να μενουν μονοι, ομως ξερουν πως θα προτιμουσαν να το εκαναν .


Οι ανθρωποι πια δεν εχουν ονειρα .
Τα ονειρα ανηκουν στο παρελθον . Τωρα ονειρο λεγεται η καθε προστυχη σκεψη, ο,τι μπορει να εντυπωσιασει και καθε απατη που σκαρωνει το μυαλο . Γιατι ολοι φοβουνται τα λαθη και την αποτυχια? 


Οι ανθρωποι πια δεν εχουν ιδανικα .
Τα μεσα μαζικης επικοινωνιας εχουν καταστρεψει τον κοσμο μας . Λαθος προτυπα, λαθος αποψεις, λαθος ιδανικα . Κανενας δε νοιαζεται για τις υγιεις συζητησεις, την ανταλλαγη αποψεων και σκεψεων . Καθενας κυνηγα τη δημοσιοτητα για λαθος σκοπο, μιλαει ασταματητα χωρις να δινει σεβασμο στους υπολοιπους και θελει να αναδειξει μονο το προσωπο του και οχι τα ιδανικα του .

Οι ανθρωποι πια σταματησαν να ειναι ανθρωποι, παρα μονο αβουλα οντα που δε συγκινουνται και δεν εκφερουν αποψη.


Αυτος ειναι ο κοσμος που ηθελες να ζεις?

Παραξενοι Ανθρωποι...

Οι ανθρωποι στις μερες μας γινονται ολοι και πιο παραξενοι,κανοντας και μενα την ιδια ακομα πιο παραξενη.Καποτε ολοι θελαμε να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον.Ειχαμε τις παρεες μας και σχολιαζαμε χαριτολογωντας τους διπλανους.Τωρα πια δεν υπαρχουν παρεες.Τωρα πια τα πειραγματα και οι πλακες ειναι αληθινες κακιες,που ειναι βαθια ριζωμενες στις ψυχες των ανθρωπων.Ολοι ψαχνουν να βρουν το ελλατωμα του αλλου,για να κρυψουν το δικο τους και να φανουν δυνατοι.Φαινεται πως ολοι εγιναν μισανθρωποι.Το μοναδικο ενδιαφερον των ανθρωπων σημερα ειναι η "εικονα" που θα δωσουν σε ολους.Για μια "εικονα" πραττουν οσα πραττουν. Οι ηθικες αξιες μοιαζουν να εχουν χαθει.Πληγωνομαι καθε μερα ολο και πιο πολυ,ανακαλυπτωντας πως το συμφερον ειναι πιο σημαντικο απο τις διαπροσωπικες σχεσεις των ανθρωπων. Με ποναει οταν σκεφτομαι πως πρεπει να πραξω διαφορετικα απο αυτο που θελω,εξαιτιας του πουρατινισμου που επικρατει στη συγχρονη κοινωνια. Οσο παμε και χειροτερευουμε.Κανεις πια δεν θελει να μιλαει για τις βαθυτερες εννοιες της ζωης.Τα παντα μοιαζουν ευκολα.Ολοι καταντησαν μοναχοφοβικοι.Ο ρομαντισμος πεθανε,τη θεση του πηρε ο κυνισμος.Οταν σε ρωταω τι ειναι ευτυχια,στο μυαλο σου φερνεις τα υλικα αγαθα.Ισως αλλωστε,μεγαλωσες ετσι.Ισως ομως,εσυ ο ιδιος να το διαλεξες.Η ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ,Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ.


Προχτες,καταλαβα πολλα.Ο,τι μα ο,τι και να κανεις,κατακρινεται.Η εμπιστοσυνη εχει χαθει.Καθενας κοιταει να σε βγαλει κακο.Να σε μειωσει.Δεν μπορω να κατανοησω αυτο το σκεπτικο.Κανεις δεν ξερει να κανει διαλογο.Ολοι πεφτουν πανω σου,να σε φανε.Οπως αλλωστε και στα τηλεοπτικα παραθυρα των ειδησεων.Κανενα αποτελεσμα,απλα συγχυση.Σιχαθηκα τον κοσμο και τις αντιληψεις του.


Και καπως ετσι,κατεληξα στο εξης συμπερασμα:κανε αυτο που θες,αρκει να το θες με ολο σου το ειναι.Εχε εμπιστοσυνη μονο στον εαυτο σου και σε κανεναν αλλο.Ειναι ο μονος που σε ξερει και εχει τη δυνατοτητανα σε βοηθησει.Κρατα για σενα ολα σου τα μυστικα.Μην δινεις σημασια στα σχολια των υπολοιπων.Εχε δικη σου αποψη,μην πας με το πληθος.Εισαι απροστατευτος,αλλα δυνατος.Μην φοβασαι η μοναξια.


Ναι,μικρη,θα τα καταφερεις,νομιζω.Δεν θα τους αφησεις να σε ματωνουν πια...

Με κρατησες σφιχτα-Ονειρα.

Παντα σε σκεφτομαι πριν πεσω για υπνο.
Χτες ειδα ενα ονειρο διαφορετικο,παραξενο.
Παντα σε κατηγορουσα οτι δεν με αγκαλιαζες οσο ηθελα.Δεν με αγκαλιαζες συχνα.Δεν με κρατουσες σφιχτα.
Ειχα ερθει,λεει,στα μερη σου.
Σε ενα κλαμπ,δυνατη μουσικη,κοσμος πολυς να διασκεδαζει.Δεν ειμασταν μαζι.Ποτε δεν ειμασταν μαζι μπροστα στον κοσμο.Ησουν με κεινη.Την κοιταξες για καμποσο και γυρισες σε μενα.
<<Παμε καπου πιο ησυχα.Θελω να σου μιλησω.>>,ειπες και με αρπαξες,λεει.
<<Τι θες να μου πεις?>>ρωτησα.
Παντα με φοβιζουν οι αποτομοι ανθρωποι.
Δεν θυμαμαι καλα τι ειπαμε.Παντα λογια ασαφη,που ποτε δεν ξεδιαλυνουν τα πραγματα.Και οι δυο παραξενοι χαρακτηρες.Δυνατοι.
Δεν ηθελα να πω πολλα,νομιζω.Δεν ηθελα τιποτα αλλο.Εκλεισα τα ματια μου και σε πηρα αγκαλια.
Δεν αντισταθηκες.Με εσφιξες.Για πρωτη φορα.Τα λεπτα μου φανηκαν χρονια.Το να νιωθεις σιγουρια,ειναι ομορφο συναισθημα.
Επειτα εφυγες.Με εκεινη.
Ξυπναω σκεπτομενη τα χερια σου να με αγκαλιαζουν με αυτον τον τροπο.Φαινοταν αληθινο.ΗΤΑΝ αληθινο.
Δεν πρεπει να το σκεφτομαι.Δεν πρεπει να ΣΕ σκεφτομαι.
Ξυπνησα.Ναι,ξυπνησα.Τιποτα δεν εγινε.Ελα,μην το σκεφτεσαι μικρη.Δεν ηταν τιποτα.
Ενα ονειρο ηταν.Ακομα και στα ονειρα μονη μου μενω στο τελος...

Ρε μαλακα κοιτα με.Ειμαι εδω.Και μαλλον παντα θα ειμαι.Για σενα μονο.
Ρε μαλακα με ακους?Ασε με απλα να ακουσω τη φωνη σου.Τοσο χαρακτηριστικη,τοσο οικεια...
Ρε μαλακα με καταλαβαινεις?Ελα και βγαλε με απο τη θλιψη μου.Οπως συνηθιζες να κανεις.
Ρε μαλακα με θυμασαι?Ημουν αυτη που καποτε ελεγες πως χαιρεσαι να βλεπεις.
Ρε μαλακα υπαρχω για σενα.


Ποτε δεν εμαθα το λαθος μου.Εισαι τοσο γλυκο και ομορφο λαθος...Προσπαθεις καποια στιγμη να τα ξεχασεις ολα,και ζεις με την ψευδαισθηση πως ετσι μπορεις να προχωρησεις.Και ομως.Ερχεται παντα η στιγμη που τιποτα δεν εχεις ξεχασει και ολα γυριζουν παλι στο μυαλο σου.Σε τσακιζουν.Μακαρι να μπορουσα να κρυφτω καπου...Σ'ενα μερος που δεν θα υπαρχουν αναμνησεις και θα ναι παντα ανοιξη.


Μακαρι να τα διαβαζες ολα τουτα.Τουλαχιστον να ηξερες πως εισαι ακομα εδω μεσα,στο χαζοκεφαλι μου.Να εβλεπες πως μετα απ'ολα αυτα,εγω σαν ηλιθια ακομα νοσταλγω τις στιγμες μας.Ωρες ωρες ελπιζω να πονας,οπως εγω καποτε.Αλλες παλι σε θελω ευτυχισμενο.Μπορουσα να στα χαρισω εγω ολα αυτα.Μα για κοιτα...Προτιμησες τη μιζερια σου.


Δεν βγαζουν πια νοημα οι σκεψεις μου.Μακαρι να μασταν αγκαλια.
Ω,δικε μου.Εγω ποτε δεν πιστευα στις ρομαντικες ιστοριες.Ηθελα παντα να το παιζω αντρακι,και δυνατη.Και ως καπου τα καταφερα.Μετα ομως τι γινεται??Μπαινει στη μεση το συναισθημα.Για να σε δω τωρα μικρη,αν θα το παιξεις γενναια.Το παιχνιδι θα το χανεις μια ζωη αν συνεχισεις ετσι.


Μαθε να εισαι δυνατος.Να νιωθεις δυνατος.Να εισαι εκει,για τον εαυτο σου μονο.Μην αφησεις ΚΑΝΕΝΑΝ να σε πληγωνει.


Υστερογραφο:αν εισαι καπου εκει εξω και με θυμασαι ακομα...δεν ξερω αν σ'αγαπαω ακομα...ομως καταλαβα πως καποτε το ενιωσα εντονα αυτο.

Individuality is freedom lived: Η τελικη ουσια.

Individuality is freedom lived: Η τελικη ουσια.: "<> <> <> <> <> <>..."

Hope leaves...

In the corner beside my window 
There hangs a lonely photograph 
There is no reason 
I'd never notice a memory that could hold me back 

There is a wound that's always bleeding 
There is a road I'm always walking 
And I know you'll never return to this place 

Gone through days without talking 
There is a comfort in silence 
So used to losing all ambition 
And struggling to maintain what's left

And once undone, there is only smoke 
Burning in my eyes to blind 
To cover up what really happened 
And force the darkness unto me

Η τελικη ουσια.

<<Μ'αγαπας?>>
<<Ναι!>>
<<Ποσο μ'αγαπας?>>
<<Οσο ειναι ολος ο γαλαξιας!>>
<<Χμ...εγω θελω να μ'αγαπας για παντα!>>
<<Θα σ'αγαπαω για παντα!>>
Το χερι μου ειχε κολλησει στο τηλεφωνο.Ενιωσα ενα δυνατο αλλα ομορφο κρυωμα στο στηθος μου.Ωστε για παντα...Ανεβασα την κουβερτα πιο ψηλα...
<<Ομως το για παντα ειναι πολυς καιρος...>>,του ειπα.
<<Θα σ'αγαπαω για παντα>>,ξαναειπε.
Καποιες φορες το μυαλο θολωνει τοσο πολυ,που δεν κοιτας να συμβιβαστεις με τις λεξεις.Ενα σ'αγαπω τα ξεπερναει ολα...
<<Βασικα,δεν νιωθω οτι σ'αγαπαω...Κατι παραπανω απο αυτο!Σε λατρευω...>>,του ψιθυρησα στο τηλεφωνο.
<<Μην το ξαναπεις αυτο!Το σ'αγαπω ειναι πιο δυνατο απ'ολα τα υπολοιπα!>>μου απαντησε εκεινος.
2 μηνες μετα,ολα τελειωσαν.
Με εναν τροπο τοσο απλο.Απλα δεν μου ξαναειπε σ'αγαπω.Εγω νομιζα πως η αγαπη δεν τελειωνει εκει,η αγαπη δεν τελειωνει πουθενα.Ομως ημουν και γω λαθος με τον ιδιο μου τον εαυτο.Ο εγωισμος μου μου ειπε να παψω να εχω αυτο το συναισθημα.Και τελικα ποιος ηταν αυτος που δεν αγαπησε?Εγω η ιδια τελικα.Πραγματικα σταματησα να πιστευω στην αγαπη και στη δυναμη που λενε οτι προσφερει.Και χαιρομαι με αυτη μου την αντιληψη.Αναιρω τον πονο,αναιρωντας την αγαπη.Η τελικη ουσια ειναι πως καθε ανθρωπος αγαπαει τον εαυτο του περισσοτερο απο καθε τι αλλο.Και δεν μπορει να δωσει τοση δυναμη να αγαπησει καποιον αλλο παραπανω...