Κάνε με να κλάψω, να ουρλιάξω ώσπου η φωνή μου να φτάσει ως ψίθυρος στ'αυτιά σου, κάνε με να σκορπίσω για σένα όλα μου τα κομμάτια στους άπειρους γαλαξίες, σκεύρωσε την ψυχή μου, εγκλώβισε την για αιώνες μέσα σε ένα μικροσκοπικό κελί στα υπόγεια κάποιας ξεχασμένης χώρας, πάρε από μέσα μου ό,τι μπορείς να πάρεις, κλέψε μου τις αναμνήσεις, κράτα μου τα δάκτυλα τόσο σφικτά που θα τα κάνεις να ματώσουν, φτάσε με στα σύννεφα και ανάγκασέ με να πέσω, ρίξε αλμύρα στις πληγές μου και σπάσε την καρδιά μου και κάψ'την να μην την ξαναβρεί κανείς.
Απλα άσε με για ένα λεπτό να αισθανθώ. Εσένα δίπλα μου, να προσποιηθείς πάλι όπως εκείνο το βράδυ που με φίλησες κρυφά, επειδή τάχα είχες σκεφτεί ένα στίχο για μένα. Κάνε πως μ'αγαπάς για ένα μοναδικό λεπτό κι έπειτα σκότωσε τα όνειρα μου.
Απλα άσε με για ένα λεπτό να αισθανθώ. Εσένα δίπλα μου, να προσποιηθείς πάλι όπως εκείνο το βράδυ που με φίλησες κρυφά, επειδή τάχα είχες σκεφτεί ένα στίχο για μένα. Κάνε πως μ'αγαπάς για ένα μοναδικό λεπτό κι έπειτα σκότωσε τα όνειρα μου.
2 σχόλια:
Το θέμα είναι να μην σου κάψουν την καρδιά γιατί ο μηχανισμός της είναι τέτοιος ώστε να μπορεί να θεραπεύεται. Όλοι νομίζουν ότι ο μεγάλος έρωτας είναι αυτός που πονάει ή αυτός που μας λείπει, εγώ θα έλεγα να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να κοιτάμε προσεχτικά γύρω μας!
Φιλιά!!
Έχει δίκιο αυτός ο φίλος...
Δημοσίευση σχολίου