Γυάλινη σφαίρα.

Πόσο δύσκολο είναι να στα εξηγήσω όλα αυτά τελικά. Σου λέω ψυχρά πως είμαστε εδώ που είμαστε γιατί έχω κλειστεί στη "γυάλινη σφαίρα" μου. Τι διάολο να σημαίνει αυτό και για σένα και πόσο μπορείς άραγε να το κατανοήσεις; Πού να ξέρεις ότι είμαι εκεί μέσα από τη μέρα που με μηδένισες, που με εξάντλησες. Εγώ και η καρδιά μου. Αν δηλαδή υπάρχει και αυτή, αν νιώθω με αυτή. 
Πού να ξέρεις πως αυτοεξορίστηκα στο μέρος αυτό γιατί δυό βράδια δε σε σκέφτηκα, ίσως και τρία. Και νιώθω ότι σε πρόδωσα όπως ποτέ άλλοτε. Τώρα μοιάζω με ένα ειρωνικό παράσιτο στην ψυχή σου, σίγουρα με αυτό μοιάζω, και σε καταβροχθίζω δίχως να έχεις επίγνωση. Μα μάθε πως ήθελα να σε είχα σώσει.
Με εκνευρίζουν τα ίδια μου τα "σ'αγαπώ" ώρες ώρες, λες κι είναι λόγια που τα πήρες και μου τα στούμπωσες στο στόμα. Έλα, πάρε με αγκαλιά, τραγούδησέ μου σιγανά "Ηοld me, like you held on to life, when all fears came alive and entombed me..." και έπειτα φύγε πάλι, θα σε βρω όταν ο χρόνος γίνει σωστότερος...