Σωστό και Λάθος.

Υπάρχει τελικά σωστό και λάθος;

Και δεν μιλώ για το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό.

Μιλώ για το εσωτερικό του κάθε ανθρώπου.

Τι είναι το σωστό για την ψυχική του ισορροπία.

Άραγε παίρνουμε πάντα τις σωστές αποφάσεις;;

Στις ανθρώπινες σχέσεις, για παράδειγμα.

Γιατί πάντα θέλουμε κάτι το σίγουρο ενώ μπροστά μας ανοίγονται και άλλοι δρόμοι;

Ίσως με το σίγουρο αισθανόμαστε και μεις καλύτερα;

Και τι γίνεται με εκείνα τα μεγάλα κενά σιωπής;

Μήπως σε έμαθα τόσο καλά που πια δεν χρειάζεται να μου πεις τι σκέφτεσαι;

Ή πάλι δεν έχουμε άλλες σκέψεις να μοιραστούμε;;

Είναι φορές που η λογική δεν είναι με το μέρος μου.

Με παέι πίσω.

Δεν μπορεί να μου δώσει λύσεις..

Κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου.

Οκ.Οι συνέπειες όμως;;;

Για πόσο ακόμα να μείνεις στη σιγουριά;

Η σιγουριά αυτή που σε πληγώνει μέρα με τη μέρα...

Η σιγουριά αυτή που δε σε αφήνει να είσαι πια ο εαυτός σου...

Κι απ'την άλλη...

Πού να πας;

Αφού το είδες πως και η περιπέτεια σε πληγώνει...

Δεν μπλέκεις τη λογική με τα συναισθήματα μικρή...Δεν τη μπλέκεις...

ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου...

"All I need"

Οι λέξεις καμιά φορά φαίνονται τόσο λιγοστές. 

Και αυτό το συναίσθημα;

Πως να στο περιγράψω;

Φαντάσου ένα μεγάλο κενό να το γεμίζει μια θάλασσα.
Φαντάσου κάποιον βαριά άρρωστο να βρίσκει γιατριά.
Φαντάσου να σε κοιμίζει κάθε βράδυ μια ασυνήθιστα γνωστή μελωδία.
Φαντάσου εκείνο το μέρος που έχεις για να κρυφτείς με τις σκέψεις σου.
Φαντάσου εκείνα τα χέρια που σε κρατούν και σου χαρίζουν ασφάλεια.
Φαντάσου αυτή τη φωνή που ακούς τελευταία κάθε βράδυ.
Φαντάσου ξανά εμένα κι εσένα.

Τίποτα δεν με καλύπτει. Ακόμα και τώρα, ξέρω πως αυτό που μου χαρίζεις είναι εκατοντάδες φορές περισσότερο από όλα τούτα. Μα για προσπάθησε και συ να μου πεις...Δεν είναι τόσο δύσκολο να το προσδιορίσεις;;

Αυτή τη φορά δεν θέλω να φανώ δυνατή. Θέλω να αντικρίσω απλά τη μορφή σου, να αφεθώ στην αγκαλιά σου και να προσπαθήσω να σου πω όλα αυτά που κρατάω μέσα μου. 

Υποσχέσου μόνο να μην ξεχάσεις αυτό:"Πάντα ένα κομμάτι μου θα είναι εσύ"

Σ'αγαπάω.

Γ. ♥

You're turning into something you're not.

Γιατί έρχεται κάποιος, σε κλωτσάει και σε ρίχνει μέσα σε ένα πηγάδι.  Ήταν φορές που, πάλευες καιρό να βγεις από κει μέσα, και δεν έβλεπες την ώρα να γυρίσεις πάλι πίσω. Έπειτα, πάλι θα βρισκόταν κάποιος, για να κάνει την ίδια δουλειά. Άλλες φορές αργούσες να βγεις απ'το πηγάδι, άλλες πάλι επιδίωκες να ρίξεις άλλους μέσα σε αυτό. Έλα όμως που μια μέρα έγινε κάτι ξαφνικό. Ήρθε ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο, γεμάτο εγωισμό και σε κλώτσησε δυνατά μέσα στο πηγάδι. Ξάφνου, θεριεύεις, βάζεις τα δυνατά σου και βγαίνεις για ακόμη μια φορα. Όμως αυτή τη φορά δε γυρνάς πίσω...Αυτή τη φορά παίρνεις διαφορετικό δρόμο. Και αρχίζεις να ξεχνάς αυτόν που ήξερες ως τώρα. Κάθε αρχή και δύσκολη δεν λένε άλλωστε; 

Αν τύχει και το διαβάσεις αυτό,θυμήσου πως με πλήγωσες, μα δεν σου έδειξα τα σημάδια για να το καταλάβεις. Λένε ότι αυτός που πληγώνει, πονάει περισσότερο από αυτόν που πληγώνεται...Μακάρι να μην είναι έτσι όμως. Τόσο καιρό έμαθα να είμαι δυνατή, και αν δεν το έχω, τελικά, καταφέρει αυτό, τουλάχιστον έμαθα να φαίνομαι δυνατή. Καλύτερα είναι έτσι τα πράγματα σου είχα πει, θυμάσαι; Ας παραμείνουν έτσι λοιπόν. Και ας με βασανίζει ένα μεγάλο γιατί...

 Γιατί είχα και έχω πάντα την τάση να συνδέω άτομα και καταστάσεις με μουσικές...

Changes . . .

Πώς έχουν αλλάξει έτσι όλα...
Οι παρέες...Τα μέρη...Οι μουσικές...Οι αντιλήψεις...Εμείς οι ίδιοι...


Θαρρούσαμε πως μόνο εμείς είχαμε όνειρα μεγάλα...Πειστήκαμε...
Μα δες πως λάθος είμασταν...


Διώχνεις ανθρώπους μακριά σου,ενώ ξέρεις πως δίπλα σου θες να τους έχεις .
Επηρέαζεσαι από γνώμες φιλικών προσώπων . . .


Δες...Τώρα φεύγεις όλο και πιο μακριά...Να ξεφύγεις από τι;
Από το όνειρα που βλέπεις να καταστρέφονται;


Από εγωισμό και φόβο μήπως ανακαλύψουν και οι άλλοι τις κρυφές επιθυμίες σου;
Ή μήπως από ανάγκη. . .


Μπορεί και να μη θέλω να γίνουν τα πράγματα όπως κάποτε . . .
Μπορεί και να θέλω να τα αλλάξω όλα . .. 


Το σίγουρο είναι πως κάποια πράγματα θέλουν δύναμη να τα ξεκινήσεις πάλι απ' την αρχή . . .
Και ίσως δε μου απόμεινε όση χρειάζεται . . .


Μακάρι να έχεις εσύ κάμποση . . .
Εγώ βάζω τη θέληση . . .


Αν μπορείς, μείνε . . . 


Mόνο μη γίνεις σκιά . . .

Αδυναμία .

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα ...


Προδοσία;
Μα όχι, έχεις φύγει .
Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι εκείνο το μέρος...
Πάντα σκοτεινό . 
Πόσα ψέματα ειπώθηκαν άραγε εκεί, μα και πόσες αλήθειες ...
Δε σε θυμάμαι ... 
Η εικόνα ξεθώριασε ...
Ο ήχος σταμάτησε ...


Δεν θα αφήσω αυτά τα δάκρυα να κυλήσουν...Δεν πρέπει...


Όμορφη βραδιά απόψε...Κρυώνω...


(Αδυναμία. Στιγμές αδυναμίας. Αυτό είναι όλο. Μπορεί και φόβος . Μα ποιος δε φοβάται τις αναμνήσεις....)

Μουσική .

Αποφάσισα να κάνω την ανάρτηση αυτή, διότι ένας καλός φίλος χτες μου έδωσε το έναυσμα να γράψω κάτι για αυτό...Έδειχνε προβληματισμένος. Αρχικά ομολογώ πως με μπέρδεψε,και δεν προβλημάτισα τον εαυτό μου. Υστερα όμως, κατάλαβα. Πόσο δίκιο έχεις!!


Μου μίλησε για τη μουσική,και τη μαγεία της. Μου είπε πως...ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.


Εγώ κάπως έτσι βλέπω τη μουσική...


Μουσική είναι συναισθήματα.
Μουσική είναι έκφραση .
Μουσική είναι Ζωή .
Μουσική είναι αγάπη .
Μουσική είναι λόγια .
Μουσική είναι αναστεναγμός .
Μουσική είναι βροχή .
Μουσική είναι πόνος .
Μουσική είναι φως .
Μουσική είναι αέρας .
Μουσική είναι σκέψεις .
Μουσική είναι ουρανός .
Μουσική είναι έκσταση .
Μουσική είναι θάλασσα .
Μουσική είναι Ευτυχία .
Μουσική είναι παιχνίδι .
Μουσική είναι χορός .
Μουσική είναι όνειρα .
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ .


Όλα αυτά ενώνονται και γίνονται μαγεία. Ο ήχος, η αρμονια, η μελωδία, οι λέξεις, οι ψίθυροι, τα ουρλιαχτά, οι κραυγές...


Φίλε,τώρα κατάλαβα το χάος που ένιωθες τη χθεσινή νύχτα...Κατάλαβα γιατί δεν μπορούσες να εκφράσεις όσα ένιωσες...Και τούτα δω είναι απλά ένα μικροσκοπικό κομμάτι του πόσα πράγματα είναι μουσική...Και συνειδητοποίησα γιατί είπες πως νιώθεις μικρος μπροστα σ'ολο αυτο...


Για το Λεωνίδα .

Υπαρχουν χρυσοψαρα εδω?

Με βαση αυτο το τραγουδι και με το συνδυασμο καποιων μικρων αλλα ουσιαστικων συζητησεων...καταφερα μεσα σε τοσα λιγα,μικροσκοπικα δευτερολεπτα να αλλαξω την κοσμοθεωρια μου.Η τουλαχιστον ενα μερος της!


Λοιπον...αγαπημενος στιχος στο τραγουδι...

Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές;

κι οταν οι στιγμες δεν καταφερουν να γινουν παντοτινες αναμνησεις...χανεται η μαγεια ολη...ιπταμενες στιγμες λοιπον..

Ετσι αποφασισα να μην αφησω αλλο χρονο . Το παρελθον ειναι ο οδηγος του μελλοντος,σωστα?

Υπαρχει προοδος μονο οταν καταφερεις να καταλαβεις τι ειναι αυτο που σε ματωνει και να το σκοτωσεις και να το προσπερασεις.Δυσκολο μεν,αλλα εφικτο .

Ειναι μικρες στιγμες που γινονται μεγαλες αναμνησεις . Ειναι στιγμες που τις ερτωτευεσαι . Και ειναι και ατομα που αξιζουν .

Γιατι οσοι σε κανουν να ξεχνιεσαι, ειναι σημαντικοι . Γιατι οταν νιωθεις ασφαλεια μεσα σε δυο χερια, κλεινεις τα ματια σου και δημιουργεις εναν μικρο παραδεισο .

Ελεγα πως ειχα εγκαταλειψει τα δυνατα συναισθηματα . Μουφες!Ολα μια ιδεα ειναι,και κοιτα να τη ζησεις!

Η ιστορια μοιαζει να επαναλαμβενεται.Πεφτεις,πεφτεις και επειτα οπ!Βρηκες την ακρη...

Και υπαρχουν πολλα χρυσοψαρα εκει . . .

(για το ατομο που μου εβαλε ξανα μυαλο . Μην με αφησεις μονη, το υποσχεθηκες..)