Διάλογος

"Nα σε πληγώσω δε θέλω, αλλά ούτε και να να πληγωθώ εγώ αργότερα. Γιατί το ξέρω καλά ότι έτσι θα γίνει. Είναι στο πρόγραμμα να γίνει. Καταλαβαίνεις;", άρχισα να του εξηγώ.
"Όχι, πώς να καταλάβω; Όλα θα γίνουν αν το θέλουμε, στο έχω πει τόσες φορές", απάντησε γρήγορα.
"Άσε με τότε, εγώ ξέρω καλύτερα. Γιατί πάλι έχω αρχίσει να κλείνομαι στον εαυτό μου, και το έχεις καταλάβει, και ρωτάς συνέχεια γιατί, ενοχοποιείς τον εαυτό σου για αυτή μου τη συμπεριφορά, αλλά μάλλον σου είναι δύσκολο να καταλάβεις, και σε δικαιολογώ. Πάντα μας συμφέρει να είναι τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε.", αποκρίθηκα, με κάποιο ίχνος ειρωνίας στο τέλος.
"Αν προσπαθείς να πεις κάτι, απλά πες το, εντάξει;" με ρώτησε με εμφανή ανησυχία.
"Να δες... Ίσως βέβαια να μην το καταλάβεις, αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Απλά νιώθω ανασφαλής κάποιες στιγμές, νιώθω μικρή, με μια ψυχή φθαρμένη, αισθάνομαι ότι δε θέλω να μιλήσω για το πώς νιώθω, τι κάνω, τι σκέφτομαι, σε κανέναν, αισθάνομαι ότι αρχίζω να βαριέμαι τα πάντα. Και σε αυτό δε φταίει κανείς, μόνο ο εαυτός μου φταίει. Σου 'πα γω, δε μπορείς να καταλάβεις..."είπα, και ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου, λες και αυτός θα συγκρατούσε τα δάκρυα που ετοιμάζονταν να έλθουν.
"Όταν λες τα πάντα; Και μένα εννοείς;" είπε φανερά ενοχλημένος από αυτά που είχε μόλις ακούσει.
"Ξέρεις κάτι; Ασ'το, ξέχνα το, άλλωστε θα περάσει, όπως πάντα. Αλλά το θέμα είναι να βρούμε μια λύση για μας, αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Από τη μία ξέρω ότι δεν μπορούμε να 'μαστε μαζί, όχι, όχι, είναι αδύνατο αυτό. Κάποια μέρα θα φύγεις, και γω θα μείνω πίσω. Θέλοντας και μη, θα έχουμε διαφορετικές ζωές, διαφορετικές συνήθειες ο καθένας. Και η απόσταση. Αυτή η κωλοαπόσταση. Δεν ξαναπερνάω τα ίδια εγώ. Ξέρω, ακούγεται εγωιστικό αυτό, ίσως και να είναι. Αλλά έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, μην το αμφισβητήσεις. Έπειτα όμως... θα πληγωθούμε κι οι δυο. Και καλά εμένα, δε με υπολογίζω καν. Εσύ όμως; Πρέπει να το προλάβουμε αυτό, κάτι να γίνει." συνέχισα το μονόλογο μου, και τώρα περίμενα με αγωνία την απάντηση.
"Εγώ θέλω να 'μαστε μαζί, δεν το καταλαβαίνεις; Τόσοι ζούσαν μακριά ο ένας απ'τον άλλον, κι όμως είχαν την τύχη να τα καταφέρουν", απάντησε πιο ήρεμα απ'ότι περίμενα.
"Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, οκ; Με νοιάζεις εσύ. Και μη νομίζεις ότι θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Τελειώσει... Δύσκολη λέξη, δε νομίζεις; Θα μου πεις, τι να τελειώσει; Υπήρξαμε μαζί, υπάρχουν οι αναμνήσεις μας μαζί... Και τώρα; Τώρα υπάρχουμε...Μαζί ή όχι, δύσκολο να το πω." είπα σιγανά.
"Μα σ'αγαπάω...", αποκρίθηκε, κάνοντάς με να αρχίσω εκείνα τα ηλίθια τρέμουλα, που έκαναν την εμφάνισή τους ό,τι ώρα τους κάπνιζε.
"Χτύπημα κάτω από τη μέση είναι αυτό τώρα", ξαφνιάστηκα. "Και γω σ'αγαπάω. Σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθω ότι μου βάζεις ένα πιστόλι στον κρόταφο, λες και αν απαντήσω κάτι διαφορετικό θα μου τινάξεις τα μυαλά. Και βέβαια σ'αγαπάω. Αγαπάω όσα περάσαμε, αγαπάω το χαρακτήρα σου, τον τρόπο που γελάς, τη φωνή σου όταν γλυκαίνει... Μα είναι λόγια που με έκαναν να χάσω την εμπιστοσύνη μου, με έκαναν για μια στιγμή να μετανιώσω το παραμικρό, μα, το χειρότερο, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός που με απογοήτευσε και με άφησε να τα νιώσω όλα αυτά. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου. Θέλω να σε αγαπάω, γιατί είσαι εσύ, και κάποτε είμασταν εμείς, μα μέσα μου ξέρω πως ήρθε η ώρα να το σταματήσουμε όλο αυτό, μας κάνει κακό, δεν το βλέπεις;"είπα...
"Καληνύχτα αγάπη μου, τα λέμε αύριο, σ'αγαπάω..." απάντησε, εντελώς διαφορετικός, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα ποτέ, λες και ήταν κάποιος άλλος, που πρώτη φορά τον άκουγα, που το "σ'αγαπώ" του έμοιαζε τόσο ξένο...






Και ύστερα κατάλαβε ότι έπρεπε να σταματήσει να ετοιμάζει διαλόγους στο μυαλό της, που ποτέ δε θα ειπωθούν, γιατί ήταν δειλή και καλοπροαίρετη. Σταμάτησε, άφησε κάτω το μολύβι, έσκισε το χαρτί, και έπεσε να κοιμηθεί. 

όνειρα υπό κατάληψη

Μια ταινία που επιμελήθηκε η κινηματογραφική ομάδα του 2ου λυκείου Πρέβεζας. Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους, στην οποία προβάλλεται η υπερβολική πίεση που ασκείται στους εφήβους, κυρίως από το σχολείο, με αποτέλεσμα να μη τους δίνονται τα περιθώρια να ακολουθήσουν τα δικα τους όνειρα αλλά και να ψάχνουν λάθος τρόπους να ξεσπάσουν, οι οποίοι μπορούν να αποδειχτούν επιζήμιοι. 


Κάποια πλάνα ωστόσο αφορούν και τη μαζοποίηση(μαθητική παρέλαση, επιβολή θρησκείας στα παιδιά).


Στο τέλος όμως, αφού ο κόσμος των εφήβων φαίνεται να καταρρέει και να τους παίρνει και εκείνους μαζί, ο έφηβος καταφέρνει να πατήσει στα δικά του πόδια, να ξαναβρεί την ελπίδα που του είχαν κλέψει και να κυνηγήσει τα δικά του όνειρα.

I wish I was a butterfly.

Κάνε με να κλάψω, να ουρλιάξω ώσπου η φωνή μου να φτάσει ως ψίθυρος στ'αυτιά σου, κάνε με να σκορπίσω για σένα όλα μου τα κομμάτια στους άπειρους γαλαξίες, σκεύρωσε την ψυχή μου, εγκλώβισε την για αιώνες μέσα σε ένα μικροσκοπικό κελί στα υπόγεια κάποιας ξεχασμένης χώρας, πάρε από μέσα μου ό,τι μπορείς να πάρεις, κλέψε μου τις αναμνήσεις, κράτα μου τα δάκτυλα τόσο σφικτά που θα τα κάνεις να ματώσουν, φτάσε με στα σύννεφα και ανάγκασέ με να πέσω, ρίξε αλμύρα στις πληγές μου και σπάσε την καρδιά μου και κάψ'την να μην την ξαναβρεί κανείς.


Απλα άσε με για ένα λεπτό να αισθανθώ. Εσένα δίπλα μου, να προσποιηθείς πάλι όπως εκείνο το  βράδυ που με φίλησες κρυφά, επειδή τάχα είχες σκεφτεί ένα στίχο για μένα. Κάνε πως μ'αγαπάς για ένα μοναδικό λεπτό κι έπειτα σκότωσε τα όνειρα μου.

Ingenting.

Σα να μη μπορώ πια να νιώσω, να μη μου έχει  κάτι  πια να νιώσω. Γλυκό όμως αυτό το κενό.
Χαρίζεις τον εαυτό σου όσο μπορείς μια φορά, και μετά φοβάσαι να το ξανακάνεις.
Όχι, δε φοβάσαι μη ξαναχάσεις κάτι. Φοβάσαι γιατί ξέρεις ότι δε θα είναι αρκετό.
Ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι. Έμαθες ότι τώρα τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει, να μείνει.
Ούτε καν εσύ.




Μα αυτό το "πάντα" γιατί το κυνηγάμε; Βοηθάει μόνο να το λέμε την ώρα των υποσχέσεων, την ώρα των ονείρων. 
Την ώρα που θέλουμε όλα να μοιάζουν σίγουρα. 
Μα, δες, ετούτη η ώρα ξεγλίστρησε γρηγορότερα απ' ότι θαρρούσες. 
Έφυγαν από μέσα σου τα δαιμόνια που σε κρατούσαν ζωντανή.
 Και τώρα ζεις με την ελπίδα να αισθανθείς κάποτε μέσα σου αυτό το ρίγος από το ουράνιο τόξο που έσκαγε μέσα σου.

At least we tried.

Γιατί απλά δε θέλω να κάνω δυστυχισμένο ό,τι είχα αγαπήσει


Ήθελα να νιώσω όπως τότε μα δεν βρήκα δυο χέρια να πιαστώ για να ανέβω πιο ψηλά


Και ήταν και εκείνη η φλόγα που δε λέει ακόμα να σβήσει

Σκατά.

Πόσο διαφορετικά και απαίσια ήταν όλα πριν από ένα χρόνο, ρε πούστη μου
Και το ίδιο απαίσια τα διαχειρίστηκα όλα αυτά τα σκατά 
Με τη σκατένια μου ψυχή
Εγώ δεν ήμουν άνθρωπος ρε, εγώ ήμουν ένα μάτσο απογνώσεις και μισανθρωπίες και μιζέριες και ζήλειες και σκατά πατημένα
Με όλους σας ρε γαμώτο, με άτομα που στην τελική τίποτα δε χρώσταγαν, και μπορεί και να μου άνοιξαν ένα απειροελάχιστο κομμάτι της γαμημένης τους από μένα καρδιάς
Γιατί εγώ ήμουν μικρή, απειροελάχιστη ήμουνα, δηλαδή ψέμα, ΨΕΜΑ, ένα τίποτα ήμουνα και θέλω και απειροελάχιστα κομμάτια καρδιάς, άκου εκεί
Ένα μάτσο άχρηστα σιδερικά, αξιας μηδενικής, να τα πάρεις να τα πετάξεις στο πουθενά να μην τα ξαναδείς
Ε ρε πούστη μου έλειπες και συ, κι επειδή έλειπες έγινα- τι έγινα δηλαδή, δεν το λες και έγινα, σκορπίστηκα, σκόνη στον αέρα
Και τι έρχεσαι ξαφνικά και μετά εγώ ταράζομαι, εγώ είχα συνηθίσει εκεί, στο απειροελάχιστο τώρα πως το ξεσυνηθίζεις
Να το, είδες, να το, γι αυτό πήγα μετά πάλι στα σκατά, και λούστηκε η ψυχή μου πάλι με σκατά, και καθαρά πως να δει κανείς μετά
Έφυγε και η άλλη, θαρρείς και δεν το ήξερα εγώ πως θα φύγει, και έπειτα ταξίδεψα 2 ώρες στα σκοτάδια του μυαλού μου, παρέα με τα σκατά που υπήρχαν εκεί πέρα
Και μα την Παναγία, τόσο καιρό δεν μπορούσα να το δω ότι καμιά φορά τα έκανα σκατά, και κυριαρχούσε ο σκατένιος ο εγωισμός και βράσε μετά
Μα δες, κατάλαβα πως η σκατένια η ψυχή πρέπει να πλυθεί να φύγουν όλες οι βρωμιές, γαμώτο, είναι πολλές και δε βοηθάς
Ούτε εγώ βοηθάω μα θα βοηθήσω
Και τέλος μετά τα σκατά


-Ε τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

Είσαι το πιο λευκό χρώμα απ'τις σκέψεις μου.

Δεν μπορώ και να βεβαιώσω ότι φορούσα μια αισιόδοξη μάσκα όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί πάντα ήλπιζα για το καλύτερο. Και ακόμα ελπίζω, δηλαδή. Ξέρω πότε οι καταστάσεις θα έχουν αίσιο τέλος και ζητωκραυγάζω λίγο πριν. Μα όταν εκείνες παίρνουν ένα δρόμο που δεν θα έχει γυρισμό, βάζεις αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει πραγματικά. Αλλά μέσα σε εκείνο το μικρό κουτάκι που αποκαλείς καρδιά ήξερε από την αρχή πως, όπως όλα, έτσι και αυτό θα έχει ένα τέλος. 

Εχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει, με χίλιος τρόπους. Έχω δει τους ανθρώπους να αλλάζουν. Έχω δει τα μέρη να αλλάζουνε. Έχω δει και κείνους που περνάνε δίπλα μου και μπορούν να δουν μέσα μου. Έχω ακούσει και εκείνο το ειρωνικά θερμό "γεια, τι κάνεις;", συνοδευόμενο από ένα επίσης ειρωνικά θερμό μα και ψεύτικο χαμόγελο. 

Μα πρέπει όλοι να το παραδεχτούμε...Ελπίδα μέσα μας θα υπάρχει έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Έχουμε και μεις οι ίδιοι την ευθύνη για την αρχή και το τέλος. Τότε λόγος για ελπίδα δε γίνεται, την έχουμε εν μέρει σκοτώσει εμείς. 

Είναι βλέπεις και άτομα που η ιστορία τους μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Γιατί κάτι μέσα τους δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί είναι δυο σώματα που -ως τώρα- ελπίζουν μαζί. Και ονειρεύονται μαζί. Λάμπουν μαζί, υπάρχουν μαζί, ταξιδεύουν μαζί. 

Μη φύγεις, μη χαθείς...