όνειρα υπό κατάληψη

Μια ταινία που επιμελήθηκε η κινηματογραφική ομάδα του 2ου λυκείου Πρέβεζας. Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους, στην οποία προβάλλεται η υπερβολική πίεση που ασκείται στους εφήβους, κυρίως από το σχολείο, με αποτέλεσμα να μη τους δίνονται τα περιθώρια να ακολουθήσουν τα δικα τους όνειρα αλλά και να ψάχνουν λάθος τρόπους να ξεσπάσουν, οι οποίοι μπορούν να αποδειχτούν επιζήμιοι. 


Κάποια πλάνα ωστόσο αφορούν και τη μαζοποίηση(μαθητική παρέλαση, επιβολή θρησκείας στα παιδιά).


Στο τέλος όμως, αφού ο κόσμος των εφήβων φαίνεται να καταρρέει και να τους παίρνει και εκείνους μαζί, ο έφηβος καταφέρνει να πατήσει στα δικά του πόδια, να ξαναβρεί την ελπίδα που του είχαν κλέψει και να κυνηγήσει τα δικά του όνειρα.

I wish I was a butterfly.

Κάνε με να κλάψω, να ουρλιάξω ώσπου η φωνή μου να φτάσει ως ψίθυρος στ'αυτιά σου, κάνε με να σκορπίσω για σένα όλα μου τα κομμάτια στους άπειρους γαλαξίες, σκεύρωσε την ψυχή μου, εγκλώβισε την για αιώνες μέσα σε ένα μικροσκοπικό κελί στα υπόγεια κάποιας ξεχασμένης χώρας, πάρε από μέσα μου ό,τι μπορείς να πάρεις, κλέψε μου τις αναμνήσεις, κράτα μου τα δάκτυλα τόσο σφικτά που θα τα κάνεις να ματώσουν, φτάσε με στα σύννεφα και ανάγκασέ με να πέσω, ρίξε αλμύρα στις πληγές μου και σπάσε την καρδιά μου και κάψ'την να μην την ξαναβρεί κανείς.


Απλα άσε με για ένα λεπτό να αισθανθώ. Εσένα δίπλα μου, να προσποιηθείς πάλι όπως εκείνο το  βράδυ που με φίλησες κρυφά, επειδή τάχα είχες σκεφτεί ένα στίχο για μένα. Κάνε πως μ'αγαπάς για ένα μοναδικό λεπτό κι έπειτα σκότωσε τα όνειρα μου.

Ingenting.

Σα να μη μπορώ πια να νιώσω, να μη μου έχει  κάτι  πια να νιώσω. Γλυκό όμως αυτό το κενό.
Χαρίζεις τον εαυτό σου όσο μπορείς μια φορά, και μετά φοβάσαι να το ξανακάνεις.
Όχι, δε φοβάσαι μη ξαναχάσεις κάτι. Φοβάσαι γιατί ξέρεις ότι δε θα είναι αρκετό.
Ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι. Έμαθες ότι τώρα τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει, να μείνει.
Ούτε καν εσύ.




Μα αυτό το "πάντα" γιατί το κυνηγάμε; Βοηθάει μόνο να το λέμε την ώρα των υποσχέσεων, την ώρα των ονείρων. 
Την ώρα που θέλουμε όλα να μοιάζουν σίγουρα. 
Μα, δες, ετούτη η ώρα ξεγλίστρησε γρηγορότερα απ' ότι θαρρούσες. 
Έφυγαν από μέσα σου τα δαιμόνια που σε κρατούσαν ζωντανή.
 Και τώρα ζεις με την ελπίδα να αισθανθείς κάποτε μέσα σου αυτό το ρίγος από το ουράνιο τόξο που έσκαγε μέσα σου.

At least we tried.

Γιατί απλά δε θέλω να κάνω δυστυχισμένο ό,τι είχα αγαπήσει


Ήθελα να νιώσω όπως τότε μα δεν βρήκα δυο χέρια να πιαστώ για να ανέβω πιο ψηλά


Και ήταν και εκείνη η φλόγα που δε λέει ακόμα να σβήσει

Σκατά.

Πόσο διαφορετικά και απαίσια ήταν όλα πριν από ένα χρόνο, ρε πούστη μου
Και το ίδιο απαίσια τα διαχειρίστηκα όλα αυτά τα σκατά 
Με τη σκατένια μου ψυχή
Εγώ δεν ήμουν άνθρωπος ρε, εγώ ήμουν ένα μάτσο απογνώσεις και μισανθρωπίες και μιζέριες και ζήλειες και σκατά πατημένα
Με όλους σας ρε γαμώτο, με άτομα που στην τελική τίποτα δε χρώσταγαν, και μπορεί και να μου άνοιξαν ένα απειροελάχιστο κομμάτι της γαμημένης τους από μένα καρδιάς
Γιατί εγώ ήμουν μικρή, απειροελάχιστη ήμουνα, δηλαδή ψέμα, ΨΕΜΑ, ένα τίποτα ήμουνα και θέλω και απειροελάχιστα κομμάτια καρδιάς, άκου εκεί
Ένα μάτσο άχρηστα σιδερικά, αξιας μηδενικής, να τα πάρεις να τα πετάξεις στο πουθενά να μην τα ξαναδείς
Ε ρε πούστη μου έλειπες και συ, κι επειδή έλειπες έγινα- τι έγινα δηλαδή, δεν το λες και έγινα, σκορπίστηκα, σκόνη στον αέρα
Και τι έρχεσαι ξαφνικά και μετά εγώ ταράζομαι, εγώ είχα συνηθίσει εκεί, στο απειροελάχιστο τώρα πως το ξεσυνηθίζεις
Να το, είδες, να το, γι αυτό πήγα μετά πάλι στα σκατά, και λούστηκε η ψυχή μου πάλι με σκατά, και καθαρά πως να δει κανείς μετά
Έφυγε και η άλλη, θαρρείς και δεν το ήξερα εγώ πως θα φύγει, και έπειτα ταξίδεψα 2 ώρες στα σκοτάδια του μυαλού μου, παρέα με τα σκατά που υπήρχαν εκεί πέρα
Και μα την Παναγία, τόσο καιρό δεν μπορούσα να το δω ότι καμιά φορά τα έκανα σκατά, και κυριαρχούσε ο σκατένιος ο εγωισμός και βράσε μετά
Μα δες, κατάλαβα πως η σκατένια η ψυχή πρέπει να πλυθεί να φύγουν όλες οι βρωμιές, γαμώτο, είναι πολλές και δε βοηθάς
Ούτε εγώ βοηθάω μα θα βοηθήσω
Και τέλος μετά τα σκατά


-Ε τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

Είσαι το πιο λευκό χρώμα απ'τις σκέψεις μου.

Δεν μπορώ και να βεβαιώσω ότι φορούσα μια αισιόδοξη μάσκα όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί πάντα ήλπιζα για το καλύτερο. Και ακόμα ελπίζω, δηλαδή. Ξέρω πότε οι καταστάσεις θα έχουν αίσιο τέλος και ζητωκραυγάζω λίγο πριν. Μα όταν εκείνες παίρνουν ένα δρόμο που δεν θα έχει γυρισμό, βάζεις αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει πραγματικά. Αλλά μέσα σε εκείνο το μικρό κουτάκι που αποκαλείς καρδιά ήξερε από την αρχή πως, όπως όλα, έτσι και αυτό θα έχει ένα τέλος. 

Εχω δει τον εαυτό μου να αλλάζει, με χίλιος τρόπους. Έχω δει τους ανθρώπους να αλλάζουν. Έχω δει τα μέρη να αλλάζουνε. Έχω δει και κείνους που περνάνε δίπλα μου και μπορούν να δουν μέσα μου. Έχω ακούσει και εκείνο το ειρωνικά θερμό "γεια, τι κάνεις;", συνοδευόμενο από ένα επίσης ειρωνικά θερμό μα και ψεύτικο χαμόγελο. 

Μα πρέπει όλοι να το παραδεχτούμε...Ελπίδα μέσα μας θα υπάρχει έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Έχουμε και μεις οι ίδιοι την ευθύνη για την αρχή και το τέλος. Τότε λόγος για ελπίδα δε γίνεται, την έχουμε εν μέρει σκοτώσει εμείς. 

Είναι βλέπεις και άτομα που η ιστορία τους μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Γιατί κάτι μέσα τους δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί είναι δυο σώματα που -ως τώρα- ελπίζουν μαζί. Και ονειρεύονται μαζί. Λάμπουν μαζί, υπάρχουν μαζί, ταξιδεύουν μαζί. 

Μη φύγεις, μη χαθείς...

I just CAN'T see you sad.

Ε όχι, δεν είναι δυνατόν. Εσύ που με κάνεις ευτυχισμένη και να γελάω με την καρδιά μου, εσύ, να είσαι τώρα βουτηγμένος στη λύπη. Τίποτα δεν θα είναι για πάντα. Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε καν εμείς! Γι’αυτό καμιά φορά πρέπει απλά να προχωράμε. Σαφώς και υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που μας έχουν πληγώσει. Και θα συνεχίσουν να μας πληγώνουν. Μα αυτό θα πει πως εμείς τους δώσαμε χώρο και τους το επιτρέψαμε. Έτσι λοιπόν, θα τα βγάλουμε και από τη ζωή μας. Ίσως και να είναι πολύ οδυνηρό. Αλλά μετά θα γνωρίσουμε την αληθινή ευτυχία. Μην τους αφήνεις να σε ρίξουν. Δεν αξίζουν όσο εσύ. Κανένας τους δεν αξίζει τόσο. Είσαι μοναδικός και πάντα θα ‘σαι. Είσαι αυτός που πάντα θα είναι εκεί να ακούσει τους άλλους. Είσαι αυτός που με την ύπαρξή του και μόνο μου χαρίζει χαμόγελα. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Εγωιστές. Αλαζόνες. Ιδιοτελείς. Συμφεροντολόγοι. Οι άνθρωποι είναι κακοί και αγαπούν να πληγώνουν τους άλλους. Αγαπούν να σε πληγώνουν. Να σε βλέπουν θυμωμένο, θλιμμένο, μίζερο. Μα εσύ δεν είσαι έτσι. Εσύ είσαι ευγενικός. Καλός. Ενδιαφέρεσαι και νοιάζεσαι. 

Μα γιατί να στο κάνουν αυτό; Γιατί να σε πονάνε μέρα με τη μέρα; Και τώρα να, κατέληξες ένα λυπημένο μικρό κουβαριασμένο πλασματάκι που τα αρνείται όλα. Φιλία, αγάπη, ζωή. Άκουσέ με καλά. Μην τους αφήσεις να σου πάρουν όσα αξίζεις. Όλα θα αλλάξουν αν αλλάξεις και συ. Αν προσπαθήσεις. Αν προσπαθήσεις να καταφέρεις κάτι που θες. Για να αποδείξεις πρώτα πρώτα στον εαυτό σου ότι είσαι ικανός για τα πάντα. ‘Επειτα, για να αποδείξεις στους άλλους ότι και συ μπορείς. Ξέρεις, είναι δύσκολο πολλές φορές να βρούμε τη δύναμη μέσα μας. Μα αυτό μας κάνει αυτοκράτορες του εαυτού μας. Και έτσι, αφού θα έχεις θέσει στόχους, τους οποίους θα κερδίσεις, θα έχεις φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα:θα γίνεις ευτυχισμένος.

Can you keep me forever?

Τι παραπάνω να γράψω όταν οι λέξεις δεν μπορούν ΚΑΝ να περιγράψουν έστω και το ένα χιλιοστό αυτών που είναι μέσα μου. Ακόμα και τα δευτερόλεπτα έχουν αξία. Είναι εκπληκτικό, το ότι κάθε λεπτό μπορείς να γνωρίσεις ακόμα καλύτερα το χαρακτήρα κάποιου. Οι κινήσεις του, το γέλιο του, οι αυθορμητισμοί του, οι λέξεις του, το ίδιο του το κοίταγμα . Με εκπλήσσεις.  Καθώς σε παρατηρώ, ανακαλύπτω ακόμα περισσότερο την ομορφιά σου. Ανακαλύπτω όλα εκείνα που σε κάνουν ξεχωριστό. Όλα όσα με έκαναν να σε αγαπήσω, και, να σε αγαπάω όλο και πιο πολύ..

Τέλοσπάντων, δεν βρίσκω το νόημα αυτής της ανάρτησης, πάντα λιγοστή θα μένω στα λόγια, ποτέ δε θα βρω αυτά που πραγματικά με εκφράζουν. Απλά...Άσε με να σ'αγαπάω για πάντα ...

I want you, I'm not ashamed to say, "I cried for you"

Πάλι σε ζητάω.

Πάλι λέω στον εαυτό μου να αντέξει ακόμα λίγο .

Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που με πονάς, που με πληγώνεις .

Και τώρα θα αναρωτηθείς, πότε με πλήγωσες .

Μέρα με τη μέρα . Με όμορφο τρόπο όμως.

Αγαπώ αυτές τις πληγές .

Δεν είναι σαν τις προηγούμενες, που ενώ τις είχα ανακαλύψει και τις είχα κατανοήσει παρέμεναν ακόμα εκεί.

Ετούτες εδώ σε θυμίζουν. Όλο και πιο πολύ .

Πάλι σε θέλω .

Φοβάμαι μήπως δεν ξέρω που να σταματήσω ..

Και είναι όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που το κάνουν πιο ξεχωριστό όλο αυτό.

Όλο αυτό που έχτισες. Όλο αυτό που χτίσαμε ξανά μαζί .

Άσε με να σε σκέφτομαι πιο συχνά .

Κάνε με να σε πιστέψω ακόμα πιο πολύ .

Πάλι βλέπω αυτό το μέρος.

Εκεί ανήκουμε, εκεί θα ανήκουμε..

Είναι δικό μας, μόνο δικό μας .

Ξερίζωσε τις ανασφάλειες μου .

Μπες ξανά μες στο όνειρό μου .

Θα σκοτώσω όλα εκείνα που εμποδίζουν .

I can't say anymore than I love you, everything else is a waste of breath <3

I am goin', goin' feel this way until you kill it <3

I want you, I'm not ashamed to say, "I cried for you" <3

Γ. ♥

Στιγμές ♥

 When did those who we love become who we are?

(το αγαπητό photobucket δε συνεργάζεται, γι'αυτό δε μου βγάζει ολόκληρη τη φωτογραφία :/)

ίσως απλά η αφορμή. για κάτι το τόσο αληθινό.

Μέρα με τη μέρα, τόσους μήνες τώρα, είναι το ίδιο. Ολο και αυξάνεται . Ούτε μια μέρα δε λιγόστεψε.

Κάποιες φορές, δεν χρειάζεται να ονειρεύεσαι. Και να ξέρεις πως τότε, είσαι ευτυχισμένος.

Σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά.

"Τι όμορφος που είναι τώρα ο ουρανός!", αναφώνησα.

Γύρισε. Τον κοίταξε για ώρα. Του άρεσε. Το κατάλαβα. 

Εκείνο το απογεύμα ο ουρανός είχε πανέμορφα χρώματα: μωβ, γαλάζιο, σομόν...

Μα δεν είναι μόνο ο ουρανός που έκανε τόσο ξεχωριστή εκείνη τη στιγμή.

Ήταν το βλέμμα του. Ο ενθουσιασμός με τον οποίο τον κοιτούσε.

Πάντα έψαχνα την ευτυχία στις μικρές στιγμές. Και εκεί την βρίσκω ακόμα.

Σε εκείνο το βλέμμα. Καθαρό. Αφοσιωμένο.

Καθώς γυρνούσα σπίτι, είχε πια νυχτώσει. Κοίταξα ψηλά να δω για μια ακόμη φορά τον ουρανό.

Την προσοχή μου τράβηξε εκείνο το αστέρι. Ήταν το μοναδικό αστέρι .

Άραγε...το είδες κι εσύ;;

I listened to your heartbeat, as I held you in my arms ♥