Γυάλινη σφαίρα.

Πόσο δύσκολο είναι να στα εξηγήσω όλα αυτά τελικά. Σου λέω ψυχρά πως είμαστε εδώ που είμαστε γιατί έχω κλειστεί στη "γυάλινη σφαίρα" μου. Τι διάολο να σημαίνει αυτό και για σένα και πόσο μπορείς άραγε να το κατανοήσεις; Πού να ξέρεις ότι είμαι εκεί μέσα από τη μέρα που με μηδένισες, που με εξάντλησες. Εγώ και η καρδιά μου. Αν δηλαδή υπάρχει και αυτή, αν νιώθω με αυτή. 
Πού να ξέρεις πως αυτοεξορίστηκα στο μέρος αυτό γιατί δυό βράδια δε σε σκέφτηκα, ίσως και τρία. Και νιώθω ότι σε πρόδωσα όπως ποτέ άλλοτε. Τώρα μοιάζω με ένα ειρωνικό παράσιτο στην ψυχή σου, σίγουρα με αυτό μοιάζω, και σε καταβροχθίζω δίχως να έχεις επίγνωση. Μα μάθε πως ήθελα να σε είχα σώσει.
Με εκνευρίζουν τα ίδια μου τα "σ'αγαπώ" ώρες ώρες, λες κι είναι λόγια που τα πήρες και μου τα στούμπωσες στο στόμα. Έλα, πάρε με αγκαλιά, τραγούδησέ μου σιγανά "Ηοld me, like you held on to life, when all fears came alive and entombed me..." και έπειτα φύγε πάλι, θα σε βρω όταν ο χρόνος γίνει σωστότερος...

Βράδια

Τα βράδια είναι τόσο μοναχικά, τόσο κρύα, τόσο απάνθρωπα... Δεν έχω άλλη επιλογή από το να ακούσω λίγη ορχηστρική μουσική και να παραδοθώ στην ανάγνωση διάφορων blogs, να αναζητήσω ποίηση, εικόνες... Όλη αυτή η διαδικασία, δηλαδή μέχρι να έρθει η ώρα να μου κλείσουν τα μάτια φαντάζει συνέχεια τόσο ψυχοφθόρα. Γιατί με κάνει -άθελλά μου- να βυθίζομαι σε σκέψεις απόμακρες, σε παράξενες σκέψεις, που η ρουτίνα της υπόλοιπης ημέρας κρατάει σε εγρήγορση τον εγκέφαλό μου και δε μου επιτρέπει να το κάνω. Και έπειτα...βλέπω τον εαυτό μου αλλαγμένο τελευταία. Δε θέλω να βγαίνω, να απαντάω σε μηνύματα, να σηκώνω το τηλέφωνο. Θέλω να μένω μόνη μου, πόσο δύσκολο είναι άραγε να το καταλάβουν αυτό; Τώρα που οι γαμημένες οι σκέψεις αρχίζουν έναν ακόμη πιο τρελό χορό μέσα στο κεφάλι μου, νομίζω πως αυτές είναι η συντροφιά μου. 
Και ξέρω πως αυτά τα βράδια δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν γρήγορα...

Διάλογος

"Nα σε πληγώσω δε θέλω, αλλά ούτε και να να πληγωθώ εγώ αργότερα. Γιατί το ξέρω καλά ότι έτσι θα γίνει. Είναι στο πρόγραμμα να γίνει. Καταλαβαίνεις;", άρχισα να του εξηγώ.
"Όχι, πώς να καταλάβω; Όλα θα γίνουν αν το θέλουμε, στο έχω πει τόσες φορές", απάντησε γρήγορα.
"Άσε με τότε, εγώ ξέρω καλύτερα. Γιατί πάλι έχω αρχίσει να κλείνομαι στον εαυτό μου, και το έχεις καταλάβει, και ρωτάς συνέχεια γιατί, ενοχοποιείς τον εαυτό σου για αυτή μου τη συμπεριφορά, αλλά μάλλον σου είναι δύσκολο να καταλάβεις, και σε δικαιολογώ. Πάντα μας συμφέρει να είναι τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε.", αποκρίθηκα, με κάποιο ίχνος ειρωνίας στο τέλος.
"Αν προσπαθείς να πεις κάτι, απλά πες το, εντάξει;" με ρώτησε με εμφανή ανησυχία.
"Να δες... Ίσως βέβαια να μην το καταλάβεις, αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Απλά νιώθω ανασφαλής κάποιες στιγμές, νιώθω μικρή, με μια ψυχή φθαρμένη, αισθάνομαι ότι δε θέλω να μιλήσω για το πώς νιώθω, τι κάνω, τι σκέφτομαι, σε κανέναν, αισθάνομαι ότι αρχίζω να βαριέμαι τα πάντα. Και σε αυτό δε φταίει κανείς, μόνο ο εαυτός μου φταίει. Σου 'πα γω, δε μπορείς να καταλάβεις..."είπα, και ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου, λες και αυτός θα συγκρατούσε τα δάκρυα που ετοιμάζονταν να έλθουν.
"Όταν λες τα πάντα; Και μένα εννοείς;" είπε φανερά ενοχλημένος από αυτά που είχε μόλις ακούσει.
"Ξέρεις κάτι; Ασ'το, ξέχνα το, άλλωστε θα περάσει, όπως πάντα. Αλλά το θέμα είναι να βρούμε μια λύση για μας, αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Από τη μία ξέρω ότι δεν μπορούμε να 'μαστε μαζί, όχι, όχι, είναι αδύνατο αυτό. Κάποια μέρα θα φύγεις, και γω θα μείνω πίσω. Θέλοντας και μη, θα έχουμε διαφορετικές ζωές, διαφορετικές συνήθειες ο καθένας. Και η απόσταση. Αυτή η κωλοαπόσταση. Δεν ξαναπερνάω τα ίδια εγώ. Ξέρω, ακούγεται εγωιστικό αυτό, ίσως και να είναι. Αλλά έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, μην το αμφισβητήσεις. Έπειτα όμως... θα πληγωθούμε κι οι δυο. Και καλά εμένα, δε με υπολογίζω καν. Εσύ όμως; Πρέπει να το προλάβουμε αυτό, κάτι να γίνει." συνέχισα το μονόλογο μου, και τώρα περίμενα με αγωνία την απάντηση.
"Εγώ θέλω να 'μαστε μαζί, δεν το καταλαβαίνεις; Τόσοι ζούσαν μακριά ο ένας απ'τον άλλον, κι όμως είχαν την τύχη να τα καταφέρουν", απάντησε πιο ήρεμα απ'ότι περίμενα.
"Δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, οκ; Με νοιάζεις εσύ. Και μη νομίζεις ότι θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Τελειώσει... Δύσκολη λέξη, δε νομίζεις; Θα μου πεις, τι να τελειώσει; Υπήρξαμε μαζί, υπάρχουν οι αναμνήσεις μας μαζί... Και τώρα; Τώρα υπάρχουμε...Μαζί ή όχι, δύσκολο να το πω." είπα σιγανά.
"Μα σ'αγαπάω...", αποκρίθηκε, κάνοντάς με να αρχίσω εκείνα τα ηλίθια τρέμουλα, που έκαναν την εμφάνισή τους ό,τι ώρα τους κάπνιζε.
"Χτύπημα κάτω από τη μέση είναι αυτό τώρα", ξαφνιάστηκα. "Και γω σ'αγαπάω. Σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθω ότι μου βάζεις ένα πιστόλι στον κρόταφο, λες και αν απαντήσω κάτι διαφορετικό θα μου τινάξεις τα μυαλά. Και βέβαια σ'αγαπάω. Αγαπάω όσα περάσαμε, αγαπάω το χαρακτήρα σου, τον τρόπο που γελάς, τη φωνή σου όταν γλυκαίνει... Μα είναι λόγια που με έκαναν να χάσω την εμπιστοσύνη μου, με έκαναν για μια στιγμή να μετανιώσω το παραμικρό, μα, το χειρότερο, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός που με απογοήτευσε και με άφησε να τα νιώσω όλα αυτά. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου. Θέλω να σε αγαπάω, γιατί είσαι εσύ, και κάποτε είμασταν εμείς, μα μέσα μου ξέρω πως ήρθε η ώρα να το σταματήσουμε όλο αυτό, μας κάνει κακό, δεν το βλέπεις;"είπα...
"Καληνύχτα αγάπη μου, τα λέμε αύριο, σ'αγαπάω..." απάντησε, εντελώς διαφορετικός, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα ποτέ, λες και ήταν κάποιος άλλος, που πρώτη φορά τον άκουγα, που το "σ'αγαπώ" του έμοιαζε τόσο ξένο...






Και ύστερα κατάλαβε ότι έπρεπε να σταματήσει να ετοιμάζει διαλόγους στο μυαλό της, που ποτέ δε θα ειπωθούν, γιατί ήταν δειλή και καλοπροαίρετη. Σταμάτησε, άφησε κάτω το μολύβι, έσκισε το χαρτί, και έπεσε να κοιμηθεί. 

όνειρα υπό κατάληψη

Μια ταινία που επιμελήθηκε η κινηματογραφική ομάδα του 2ου λυκείου Πρέβεζας. Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους, στην οποία προβάλλεται η υπερβολική πίεση που ασκείται στους εφήβους, κυρίως από το σχολείο, με αποτέλεσμα να μη τους δίνονται τα περιθώρια να ακολουθήσουν τα δικα τους όνειρα αλλά και να ψάχνουν λάθος τρόπους να ξεσπάσουν, οι οποίοι μπορούν να αποδειχτούν επιζήμιοι. 


Κάποια πλάνα ωστόσο αφορούν και τη μαζοποίηση(μαθητική παρέλαση, επιβολή θρησκείας στα παιδιά).


Στο τέλος όμως, αφού ο κόσμος των εφήβων φαίνεται να καταρρέει και να τους παίρνει και εκείνους μαζί, ο έφηβος καταφέρνει να πατήσει στα δικά του πόδια, να ξαναβρεί την ελπίδα που του είχαν κλέψει και να κυνηγήσει τα δικά του όνειρα.

I wish I was a butterfly.

Κάνε με να κλάψω, να ουρλιάξω ώσπου η φωνή μου να φτάσει ως ψίθυρος στ'αυτιά σου, κάνε με να σκορπίσω για σένα όλα μου τα κομμάτια στους άπειρους γαλαξίες, σκεύρωσε την ψυχή μου, εγκλώβισε την για αιώνες μέσα σε ένα μικροσκοπικό κελί στα υπόγεια κάποιας ξεχασμένης χώρας, πάρε από μέσα μου ό,τι μπορείς να πάρεις, κλέψε μου τις αναμνήσεις, κράτα μου τα δάκτυλα τόσο σφικτά που θα τα κάνεις να ματώσουν, φτάσε με στα σύννεφα και ανάγκασέ με να πέσω, ρίξε αλμύρα στις πληγές μου και σπάσε την καρδιά μου και κάψ'την να μην την ξαναβρεί κανείς.


Απλα άσε με για ένα λεπτό να αισθανθώ. Εσένα δίπλα μου, να προσποιηθείς πάλι όπως εκείνο το  βράδυ που με φίλησες κρυφά, επειδή τάχα είχες σκεφτεί ένα στίχο για μένα. Κάνε πως μ'αγαπάς για ένα μοναδικό λεπτό κι έπειτα σκότωσε τα όνειρα μου.

Ingenting.

Σα να μη μπορώ πια να νιώσω, να μη μου έχει  κάτι  πια να νιώσω. Γλυκό όμως αυτό το κενό.
Χαρίζεις τον εαυτό σου όσο μπορείς μια φορά, και μετά φοβάσαι να το ξανακάνεις.
Όχι, δε φοβάσαι μη ξαναχάσεις κάτι. Φοβάσαι γιατί ξέρεις ότι δε θα είναι αρκετό.
Ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι. Έμαθες ότι τώρα τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει, να μείνει.
Ούτε καν εσύ.




Μα αυτό το "πάντα" γιατί το κυνηγάμε; Βοηθάει μόνο να το λέμε την ώρα των υποσχέσεων, την ώρα των ονείρων. 
Την ώρα που θέλουμε όλα να μοιάζουν σίγουρα. 
Μα, δες, ετούτη η ώρα ξεγλίστρησε γρηγορότερα απ' ότι θαρρούσες. 
Έφυγαν από μέσα σου τα δαιμόνια που σε κρατούσαν ζωντανή.
 Και τώρα ζεις με την ελπίδα να αισθανθείς κάποτε μέσα σου αυτό το ρίγος από το ουράνιο τόξο που έσκαγε μέσα σου.

At least we tried.

Γιατί απλά δε θέλω να κάνω δυστυχισμένο ό,τι είχα αγαπήσει


Ήθελα να νιώσω όπως τότε μα δεν βρήκα δυο χέρια να πιαστώ για να ανέβω πιο ψηλά


Και ήταν και εκείνη η φλόγα που δε λέει ακόμα να σβήσει